BLØF in Trix: ik ben blij dat ik daar was. 🙂 Het beste concert van het jaar hebben we nu al gehad. BLØF is misschien niet zo gekend in België, maar het is wel een fenomenale live-band. En omdat ze een trouw publiek hebben, kan je er van op aan dat er deftig meegezongen wordt. Dat er veel Nederlanders in de zaal waren, is me overigens ook nog op een andere manier duidelijk geworden: ook ik had moeite om over de koppen heen te zien. “Aan de kust” en “Ze is er niet” zijn mijn absolute favorieten. Luister maar even mee.
Category: Muziek
Astrid (raw and unedited)
Unexpected Beatbox Encounter
Wat een leuke verrassing. Ik zit in de trein voor mijn dagelijkse pendel naar Brussel. Twee jonge snaken komen de coupé binnengewandeld en vragen beleefd of ze bij mij mogen zitten. Ze zijn gepakt en gezakt, en duidelijk uitgelaten. Ze hebben een jaar lang gespaard en zijn op weg naar Bazel voor de Grand Beatbox Battle 2018. Ik hoor enkele voorzichtige beatbox geluiden. Ik toon mijn enthoesiasme en hun durf groeit gestaag. Ze worden steeds luider maar ook steeds beter. Ook de coupé weet het te appreciëren want op het einde van hun korte vertoning krijgen ze applaus.
Kijk maar even mee!
Peter
P.S. Mijn treinrit kon die dag niet meer stuk ook al zou de trein waarin we zaten het station niet meer verlaten wegens een mechanisch defect.
Blind Jam
Weet je wat me dit jaar op televisie bijzonder geboeid en bij wijlen ontroerd heeft? Dat is het “Blind Jam”-fragment tijdens “Iedereen Beroemd” op TV één. Tijdens “Blind Jam” spelen drie artiesten – die elkaar niet zien en niets hebben voorbereid – met elkaar. Onderstaande fragmenten zullen het vlug duidelijk maken. Wat de TV-makers er niet bij vertellen, is dat het ook vaak muzikanten zijn met verschillende achtergronden. En wat blijkt? Niets belemmert hen om samen spontaan iets te creëren. De taal van muziek is universeel en misschien moeten we wel allemaal iets meer zingend en spelend door het leven gaan.
Peter
P.S. : Het is me bijna ontglipt, maar dit is het 400ste bericht op intussen… BLOG. Santé.
Need your love
Ha, hier sta ik dan, als haringen in een ton, in een te kleine concertzaal, midden een schare twintigers en dertigers. Ik ben korzelig. Eindeloos schuiven de concertgangers van links naar rechts. En dan weer omgekeerd. Nu eens met een kartonnen dienblad vol met biertjes en dan weer zonder, op zoek naar vrienden aan de andere kant van de zaal. Vreemde mensen schurken tegen me aan. Ellebogen duwen in mijn rug. Kerels die een kop groter zijn dan ik houden onachtzaam voor me halt. Zicht is weg. Ik kan me niet herinneren dat dit me vroeger hinderde.
Bill Frisell
Ik ben verwonderd. We zijn hier aan het eind van het concert en het publiek wil meer, terwijl ik juist minder wil. Bill Frisell en zijn kompanen hebben mijn gehoor geteisterd. Met hun atonale klanken hebben ze mij pijn gedaan. Ik verdraag het niet. Hoeveel wanklanken kunnen een gitarist, twee violisten en een cellist samen voortbrengen? Sinds kort ken ik het antwoord: mateloos veel en veel te lang! En ook al convergeert hun muziek na een tijdje tot een meer harmonieus samenspel, voor mij blijft het muzak: op zijn best goed voor de supermarkt, op zijn slechtst geschikt voor de pijnbank.
Een streepje muziek
Je hoeft niet altijd te betalen voor goede muziek.
Mo & Grazz. Hij is een Gentenaar en zij komt uit Philadelphia. Hij is een scratcher en zij een zangeres. Ik heb ze laatst gezien in “Jazz in ‘t Park” en ze hebben er de pannen van het dak gespeeld. Luister maar mee naar een beetje authentieke soul.
Vulfpeck daarentegen spelen funk. Deze groep wordt niet gedraaid op de radio, maar hun concerten trekken volle zalen. Zij hebben Spotify in 2014 een loer gedraaid door Sleepify – een album met 10 geluidloze nummers van 30 seconden – op de muziekdienst te plaatsen. Vervolgens hebben ze hun fans gevraagd zoveel mogelijk naar het “stille” album te luisteren. De stunt heeft hen geen windeieren gelegd. Spotify betaalt per beluisterde klik en de band verdiende alzo 20.000 USD. Los daar van hebben ze best wel wat aardige nummers.
Gent Jazz – Trixie Whitley
Tja, die twee kaarten voor Trixie Whitley waren een impulsaankoop geweest. Pas nadien surfte ik wat op internet om te kijken wat me te wachten stond. En het beviel me niet. Haar stem bekoorde me slechts matig en veel van haar songs klonken me te chaotisch in de oren. En toch heb ik van het optreden op Gent Jazz genoten. Ook al waren ze maar met twee, Trixie en haar drummer (tevens pianist en basgitarist) hebben me bij wijlen aangenaam verrast met hun stevige “wall of sound”. Dit was goed, maar ook weer niet zo goed, dat ik me onmiddellijk na het concert enkele songs van Trixie zou aanschaffen, ook als is ze een half-Gentse. En toch twijfel ik, want nu, terwijl ik dit stukje schrijf, heb ik enkele fimpjes op YouTube gezien die ik wel best kan pruimen. Kijk maar even mee.
Gent Jazz – Miles Mosley
Oh ja, ik heb Grace Jones op de openingsdag van Gent Jazz gezien, maar dat was meer show dan muziek. Ik moet het haar wel nageven: op je 69ste in body paint op het podium verschijnen, dat zullen weinigen haar nadoen. Bij momenten pure waanzin! Jammer echter dat de vele verkleedpartijen bij wijlen het ritme uit de show haalden.
Die dag heb ik echter muzikaal meer genoten van Miles Mosley en zijn band. Illustere onbekenden, maar het voelde direct goed aan. De band sloeg aan bij het publiek, en reeds vroeg op de dag werd er gedanst voor het podium. Niet dezelfde show als Grace, maar wel betere muziek. En daar zijn we toch uiteindelijk voor gekomen, niet?
Peter
Citadelic
Ha, zo heb ik het graag: een jazz festival op een onverwachte plaats, kleinschalig en met alle ruimte aan de muziek. We zijn hier in het Citaldelpark voor “Citadelic”, een nieuw jazzfestival in het bekendste park van Gent. Het podium is aandoenlijk, waarschijnlijk verrezen uit een bouwpakket van Ikea! Er staan niet genoeg stoelen en tafels, zodat het malse gras menig zitvlak verwelkomt. Aan de toog is het behelpen. Ik krijg met een dikke knipoog net iets te veel terug, want er is geen wisselgeld. En de plasticbekers laten zich niet gemakkelijk ontpakken. In de pauze schuift de band netjes mee aan in de rij voor het bier. Voor water en soft worden ze naar een andere rij verwezen. Amateurisme troef.