“It has been a ride“. Kinderen die amper een jaar terug niet meer dan wat interesse hadden voor muziek, nu op piano, gitaar en blokfluit te zien spelen, is een klein mirakel. En hoe ze reeds met volle aandacht de noten op de partituur volgen, blijft een raadsel voor mij. Abracadabra omgetoverd tot vrolijke deuntjes. In België herinner ik me de muziekles als een straf en notenleer als een vreselijk oponthoud voor meer belangrijke zaken. Maar hier is het de liefde voor muziek die telt, die de kinderen aanspreekt, en hun doet uitkijken naar hun wekelijkse muziekles. En waarschijnlijk ook naar Astrid, die hun telkens weer een klein beetje bemoedert. “I was really flabbergasted“.
Category: Muziek
Ana Popovic
“First impressions often lie, they always fool the naked eye!” Voor ons op de bühne staat Ana Popovic. Iets lijkt niet te kloppen. Ana Popovic lijkt eerder thuis te horen in de dure winkels van “Friendship Heights“, een meer sjieke buurt aan de rand van Washington DC. Ik zie ze eerder op haar hoge hakjes in een winkel van Louis Vuitton of Jimmy Choo dan op het podium van de “Bethesda Blues & Jazz Supper Club.” Maar dan begint ze op haar Fender Telecaster te spelen en langzaam daagt het me waarom ze de bijnaam “the Serbian scorcher” draagt: haar gitaarspel is verschroeiend. En de kleine pasjes naar de micro – als van een dame die met grote spoed op te hoge schoentjes naar het toilet moet – nemen we er graag bij.
Koninginnedag / Koningsdag
Weer al eens hebben we iets prettigs voor het laatst meegemaakt! Niet alleen omdat het voor ons de laatste Nederlandse feestdag in Washington D.C. wordt, maar ook omdat het vanaf volgend jaar Koningsdag zal heten en op 27 april zal worden gevierd. Astrid was de ster van de Nederlandse ambassade en gaf met “het Wilhelmus” extra cachet aan deze heuglijke gebeurtenis van onze noorderburen. Kijk maar even mee … en wie goed luistert, hoort mijn harmonieuze samenzang bij de aanhef. “Enjoy!”
Afro-Cuban All Stars
Muziek als bindmiddel voor een goed gevoel tussen de mensen. De latino’s kunnen het. Ik wordt aangetrokken door de gloed van de dansvloer en de belofte van een later in te willigen begeerte. De “Afro-Cuban All Stars” beginnen langzaam, drijven het tempo en het enthousiasme langzaam op, om uiteindelijk iedereen aan het dansen te krijgen. Het beeldmateriaal is beperkt maar voldoende voor een impressie van een plezierige avond.
Je bent nooit te oud om te genieten. Zolang de salsa draait, het hoofd spint en de benen volgen, ben je jong als weleer. Alleen de spierpijn van de volgende dag bewijst het tegendeel. Ten dele!
Schilderes-zangeres
In de poësis had ik een leraar Nederlands die dweepte met priester-dichter Guido Gezelle. Om een mij onbekende reden benadrukte hij steeds dat priester-dichter met een koppelteken wordt geschreven en niet aan elkaar. Welnu, naar analogie ken ik sinds kort een schilderes-zangeres, of als je dat liever hebt, een zangeres-schilderes. Geniet ervan en laat maar weten waar je voorkeur naar uitgaat!
Lounge & jazz on steroids
Toemetoch, nu heb ik waarschijnlijk al de twee beste concerten van het jaar gezien, en telkens heb ik mijn camera vergeten. Twee overigens zeer verschillende concerten.
“Thievery Corporation” was mij aangekondigd als een groep die “lounge” speelt. Toen ik de 9.30-club verliet, kon ik slechts bedenken dat dit de halve waarheid was. Thievery Corporation speelt misschien wel “lounge” maar dan wel “lounge on steroids”. Overigens lang geleden dat ik nog zo’n overtuigende naakte bassist op de scene gezien heb! Wie goed kijkt vindt Astrid en een “klein beetje van mij” terug in twee van drie bovenstaande foto’s. Washingtonians zullen nog een paar andere Belgen herkennen!
Ellis Marsalis
Wie Marsalis zegt, denkt aan Jazz, althans in de Verenigde Staten. We hebben het geluk gehad een concert van Ellis Marsalis Jr. en zijn zoon Jason te mogen bijwonen, wederom in Howard Theatre, en bovendien in goed gezelschap. Ellis Marsalis heeft in totaal zes zonen waarvan vier eveneens bekende jazzmuzikanten zijn: Branford, Wynton, Delfeayo en Jason. Zo vader, zo zoon!
B.B. King
Het was met veel verwachting dat we uitkeken naar het optreden van B.B. King in “Howard Theatre”. Dit theater is pas dit jaar heropend en heeft in het verleden grote zwarte artiesten – zoals Duke Ellington, Billy Eckstine en Ella Fitzgerald – op de affiche gehad. Een optreden van de 87-jarige B.B. King in dit historisch pand leek ons dus passend. Alleen is B.B. King niet meer de artiest die hij vroeger was. Causerend, reminiscerend en met begerige blik naar vrouwelijk schoon slenterde hij door zijn set. Er vielen meer woorden dan riffs! En meer gebabbel dan gezang, maar dat zich evenwel niet verder uitstrekte dan de voorste rijen van de zaal.
Wolftrap
“Wolftrap” is een domein even buiten Washington DC. Het is onze favoriete stek voor het meepikken van enkele zomerconcerten. Dat is nu na drie jaar al een ware traditie geworden. Meestal kopen we een plaatsje op “the lawn”, t.t.z. op het gazon, waar we ons tussen de rest van de meute volproppen met spijs en drank (vooral dat laatste).
De affiche verraadt doorgaans de samenstelling van het publiek. Bij “Earth, Wind and Fire” was het een overwegend zwart publiek, bij “The Gipsy Kings” kwamen voorspelbaar veel latino’s opdagen en bij het dubbelconcert “Colbie Caillat” en “Gavin DeGraw” hadden klaarblijkelijk veel blanke tienermeisjes de toestemming gekregen voor het bijwonen van hun eerste concert.
Zomaar …
Zomaar …
Peter