… the story of a family on the move
Is het alsof
of is’t voor ’t echt
dat de gedachten
zijn verknecht
geplooid tot wat
verdeeld en niet
tot wat vereend
Is het alsof
of is’t voor ’t echt
zeeën van ideeën
brekend in ‘t gevecht
nodeloos beslecht
ontbeend en van
zichzelf vervreemd
Is het alsof
of is’t voor ’t echt
onverlichte inzichten
gehaaid tot haat
gezaaid, menig
debat versteend
van elke zin gespeend
Peter
“Het begin van alles” van antropoloog David Graeber en archeoloog David Wengrow is een revolutionaire herziening van de geschiedenis van de mensheid. Althans zo staat het op de kaft van het boek. Dat kan misschien wel zijn, maar ik vind eerder dat je veel doorzettingsvermogen nodig hebt om het niet vroegtijdig aan de kant te schuiven. De hoeveelheid data, weetjes, geschiedkundige feiten en interpretaties is simpelweg duizelingwekkend, moeilijk te onthouden en naar mijn smaak niet genoeg geordend.
En ja, het boek is ook een kritiek op “Sapiens” van Yuval Noah Harari omdat het de geschiedenis van de mensheid te lineair voorstelt met vereenvoudigde aannames t.a.v. de jager-verzamelaars en de eerste landbouwgemeenschappen, maar “Sapiens” was wel uiterst leesbaar, wat van “Het begin van alles” moeilijk kan gezegd worden. Dit boek moet je werkelijk door je strot duwen.
Kenny G in Maleisië! Hop dan maar. Niet dat ik er echt wild van ben, maar mijn echtgenote wil zo graag. En ja, het verloopt precies zoals ik had verwacht. Wat David Hamilton met zijn wazige fotografie was voor de romantische ziel, is Kenny G met zijn soft jazz voor het zeemzoet hart!
Maar omdat het een instrumentalist is, moet hij ook ruimte laten aan zijn medemuzikanten. Anderhalf uur alleen zijn getoeter is natuurlijk te veel van het goede, dat beseft de brave man ook, en dus krijgt elke muzikant de ruimte om te soleren en zijn kunde te etaleren. Met de hand op het hart kan ik zeggen dat ik heb genoten van de percussionist, de drummer, de bassist, de gitarist en de pianist. En precies in die volgorde. En oh ja, ik zou hem bijna vergeten, Kenny G natuurlijk, maar die komt wat mij betreft definitief als laatst.
Peter
Het volgende heeft me ten zeerste verrast, maar me ook veel plezier gebracht. Luister eens naar het audiofragment en probeer de vier artiesten te identificeren aan de hand van hun stem. Moeilijk is het niet, of toch?
Wie zich wil verdiepen in het leven van Henry VIII en zijn raadgever Thomas Cromwell moet absoluut de trilogie van Hilary Mantel lezen. Het zijn dikke kleppers, maar doorzetting wordt beloond. Geschiedkundigen zullen misschien afkicken op onnauwkeurigheden, maar moeten wel beseffen dat dit een roman is, en ook zo bedoeld door de schrijfster en dus geen historisch werk!
Wolf Hall
Eerst en vooral: probeer te wennen aan de schrijfstijl van Hilary Mantel. Het is niet makkelijk en in het begin weet je soms helemaal niet wie er aan het woord is. Achterin staat een lijst met de belangrijkste personages. Het is aan te raden om die alvast eens door te nemen vooraleer te starten.
Thomas Cromwell is de zoon van een brute smid. Hij is zowel een mannetjesputter, een familieman, een charmeur als een politiek genie. De vele regels van de rigide klassenmaatschappij van de zestiende eeuw lijken voor hem niet te gelden en behendig vindt hij zijn weg naar en door het koninklijk hof, waar ‘man is wolf to man’.
Hij moet opstaan uit de puinhopen van persoonlijke rampspoed – het verlies van zijn jonge gezin en van kardinaal Wolsey, zijn geliefde leermeester – maar hij is tegen alles en iedereen in bereid Engeland te hervormen naar de wensen van Henry VIII. Door Cromwell’s toedoen zal Henry VIII zijn huwelijk kunnen ontbinden en huwen met Anna Boleyn. Het gezag van Rome wordt niet langer erkend en de koning komt aan het hoofd van de Anglicaanse kerk.
Thomas Moore daarentegen, auteur van Utopia, en eveneens persoonlijke raadgever van de koning geraakt in ongenade en zal uiteindelijk op het schavot belanden.
Het boek Henry
Het boek Henry is veel rechtlijniger dan zijn voorganger. Henry VIII heeft nu al zijn zinnen gezet op Jane Seymour, en dus moet het huwelijk met zijn tweede vrouw, Anne Boleyn, ontbonden worden.
En wie moet deze klus klaren? Niemand minder dan de hofsecretaris van de koning: Thomas Cromwell. Op basis van roddels van een van de hofdames laat hij Anne Boleyn oppakken voor overspel en landverraad. De koningin wordt samen met haar vijf zogenaamde minnaars opgesloten in de Tower van Londen. Ze zullen allen na een kort proces onthoofd worden.
Hoewel Thomas Cromwell sluw is, krijg je als lezer toch een zekere antipathie voor hem. Hij wendt zijn sluwheid alleen maar aan ten dienste van de koning, zonder daar echt kritisch over te zijn.
De Spiegel en het licht.
Wow, dat was dus even doorduwen, want ik dacht dat ik dit boek nooit uitgebladerd zou krijgen. De boeken van Mantel kan je niet mondjesmaat doornemen, want dan blijf je eindeloos bezig. Je moet er de nodige tijd voor nemen en grote brokken in een keer doorslikken.
In de Spiegel en het licht komt Thomas Cromwell zelf ten val en daar wordt je als lezer subtiel op voorbereid. The writing is on the wall!, maar de enige die het niet echt door heeft is Thomas Cromwell zelf, zodat zijn arrestatie op het einde van deze trilogie toch nog als een verrassing komt voor hemzelf.
Maar voor het zo ver is, helpt hij Henry VIII nog aan zijn derde vrouw, Jane Seymour, die de koning zijn troonopvolger nalaat, maar sterft in het kraambed en aan zijn vierde vrouw Anna van Kleef, bij wie Henry nooit het huwelijk zou consumeren maar die hij wel liet leven .
Peter
Nooit gedacht dat er hier in Maleisië zoveel regen zou vallen, en nagenoeg elke dag. En ik kan me nu best voorstellen dat dit het ideale klimaat is voor palmbomen en palmolieproductie, en niet in Kigoma (Tanzania) zoals men daar placht te denken, want ginds zijn er teveel droogteperiodes.
Voor het eerst kom ik in aanraking met een ankloeng. Dat is een Indonesisch muziekinstrument gemaakt van bamboe. Het is een zogenaamd oerinstrument want de vorm is door de eeuwen heen nauwelijks veranderd. Aanvankelijk zou het gebruikt zijn om boodschappen over grote afstanden te verzenden, een beetje zoals de drums in Afrika. Maar nu maakt men er typisch Aziatische muziek mee.
Voor Ode Gand 2022 hadden wij de “honingroute” gekozen. Die route startte met een concert van Abel Selaocoe & Fred Thomas in de Boekentoren, vervolgde met een optreden van de Flat Flat Earth Society Orchestra in de stadsschouwburg NTG en eindigde met een solo-optreden van Fahmi Alqhai in Ons Huis op de Vrijdagsmarkt. Over de laatste twee kunnen we vrij kort zijn. Fahmi Alqhai bemeestert de viola da gamba maar het instrument is te schraal om het publiek, en vooral mezelf, blijvend te kunnen boeien. Flat Earth Society Orchestra daarentegen heeft een indrukwekkende vijftienkoppige bezetting die allen nauwgezet hun partituren volgden maar daardoor aan spontaniteit inbonden. Krachtige muziek die evenwel niet kon verhinderen dat de slaap me overmande.
Ik hoorde het al bij binnenkomst. Er klonk precies muziek van bij de Brahmanen. Dit zou wel eens een bijzondere editie van Jazz Middelheim kunnen worden. Op de planken stond Alabaster DePlume. Uit zijn bindteksten kon ik maar een ding besluiten: “a total nutcase” die na het concert waarschijnlijk de nacht zou doorbrengen in de plaatselijke psychiatrische instelling. Daarna was het de beurt aan TaxiWars, wat best te pruimen viel, zolang de zanger zweeg of declameerde maar vooral niet zong. Sorry dEUS fans maar Tom Barman beroert mijn tikker niet. En dan was het de beurt aan de Thurston Moore Group. Geen noot Jazz, maar wel een muur van geluid, waarvoor ze ook nog een aardige naam hebben bedacht: soundscape oftewel een klanklandschap maar dan wel op steroïden. En tot slot Iggy Pop. Hij had wat blazers mee gebracht, maar dat kon de pret niet drukken, want hij speelde een onvervalste set punkliederen. “Everybody wanted to be his dog”. Ik kijk al uit naar Jazz Middelheim 2023!
Peter
Ik was het bijna vergeten, maar ik heb recent ook nog eens drie detectives gelezen. De eerste is mijn absolute favoriet, de tweede om te vergeten en de derde leuk om lezen omwille van de couleur locale uit Ghana.
Vaseem Khan – The Dying Day
Het eerste boek uit de Malabar serie was me zo goed bevallen dat ik met veel verwachting begonnen ben aan de tweede creatie van Vaseem Khan. En de “The Dying Day” stelt op geen enkel vlak teleur.
Wederom volgen we de vrouwelijke inspecteur Persis Wada, in het India van vlak na de partitie, op haar zoektocht naar een verdwenen kopie van de “Goddelijke komedie” van de Florentijnse dichter Dante Alighieri.
Nog meer dan het raadsel zijn het de karakters die mij aantrekken in deze detective van Vaseem Khan. Persis Wada is een vrouw, die zich staande moet houden tegen de vooroordelen binnen de Indische samenleving, maar daardoor zo’n muur rond zichzelf bouwt, dat elk romantisch element, hoewel ze daar innerlijk wel naar verlangt, toch bij voorbaat uitgesloten wordt. Een complex karakter dus. Bovendien lopen er heel wat nevenfiguren rond die elk op hun manier omgaan met het einde van de koloniale periode.
Wat mij betreft, een absolute aanrader, en ik kijk nu al uit naar de derde uit deze serie die in 2022 zou verschijnen.