… the story of a family on the move
De torens van het “World Trade Center” zijn niet meer. In de plaats is nu de “Freedom Tower” gekomen. Die is zo’n 400 voet hoger dan de oorspronkelijke torens. De “Freedom Tower” is niet de hoogste toren ter wereld, maar meet wel precies 1776 voet (ongeveer 541 meter), en dat is geen toeval, want het is een duidelijke referentie naar de onafhankelijkheid van de Verenigde Staten.
De Griekse mythen zijn verbazend geruststellend. Toen de giganten streden met de goden van de Olympos, betrad Athene als eerste het strijdtoneel. Zij versloeg onmiddellijk Engelados – de gigant van de aardbevingen – en wierp hem in zee, met daarbovenop het eiland Sicilië. Wanneer Engelados wakker wordt, schudt het eiland en braakt het vuur.
Nu ben ik eens benieuwd wie er zoal onder België is komen te liggen. Iemand enig idee? Terwijl je hierover nadenkt, kan je alvast genieten van onze Griekse kiekjes die op een speciaal ontworpen <<elektronische muur>> zijn bevestigd. Enjoy!
Peter
We waren weeral eens op de gebruikelijke manier afgereisd: t.t.z. met een goed humeur en vooral met een stapel ongelezen reisgidsen in de koffer. Dat Boeda en Pest vroeger twee aparte steden aan beide zijden van de Donau waren, dat wist ik nog wel, maar wat er ons verder te wachten stond, was voor mij een compleet raadsel.
Ik had wel reeds vooraf een paar tickets gekocht voor een dansvoorstelling en voor een klassiek kamerorkest. Dat ging niet zomaar, want ik had voor de aanschaf “Google Translate” nodig gehad om het Hongaars op de website om te zetten naar iets meer verstaanbaars.
Er zijn mensen die na een bijna-doodervaring in het licht aan het einde van de tunnel een gevoel van liefde, vertrouwen, kennis, wijsheid en goddelijkheid hebben beleefd. Deze hemelse toestand is slechts van korte duur, want bijna-dood – denk ik dan – kan je niet te lang zijn.
Toch heb ik recent het walhalla veel langer ervaren, en wel meer dan 10 dagen, want ik vertoefde met veel genoegen op de eilanden van Hawaii. En neen, er kwam geen hula-dansende Polynesische schone naar me toe om een kleurrijke lei over mijn schouders te hangen en me haar paradijs binnen te leiden – een sinds lang gekoesterde droom – maar wel beleefde ik op Big Island, Kauai en Oahu vele onvergetelijke momenten. Bij de walvissen had ik een absoluut moment, Kilauea Caldera deed me rillen en Waimea Canyon duizelen, en zoveel schoonheid werd verankerd in mijn ziel met enkele koninklijke Mai Tai’s op Waikiki beach.
Ken je deze nog? “Tokyo” van Gruppo Sportivo. Na al die jaren kan ik nog steeds flarden meezingen:
Tokyo, I’m on my way
And in my new Toyota it’s not so far away (2x)
In Tokyo, they don’t have stereo
They’re playing all the tophits, in kimono
In Tokyo, geisha’s dream away
When I play rock ‘n’ roll, hey hey (2x)
Er is geen betere aanvulling op een kort stadsbezoek dan enkele romans waarin de te bezoeken stad centraal staat. Onze “city trip” naar Istanbul werd zoveel malen interessanter na het lezen van volgende romans: “Istanbul Passage”, “The Bastard of Istanbul” en “The Istanbul Puzzle”.
“Istanbul Passage” van Joseph Kanon is een literaire thriller die zich afspeelt in het Istanbul van onmiddellijk na de tweede wereldoorlog. De naoorlogse stad is neutraal, maar wel een bron van geruchten, en overgeleverd aan de veiligheidsdiensten van de nieuwe grootmachten. Iedereen kijkt naar iedereen, en iedereen heeft geheimen, contacten en duistere kanten.
De hoofdpersoon, Leon Bauer, is een tabakshandelaar en soms een spion. Hij krijgt de opdracht een Roemeense oorlogsmisdadiger met kennis van geheime Sovjetafspraken enkele dagen in Istanbul onder te brengen, in afwachting van een uitlevering aan de Verenigde Staten. Niets echter loopt zoals het hoort en Leon Bauer dreigt in een web van Amerikaanse, Russische en Turkse veiligheidsagenten verstrikt te geraken.
“Soms blijf je beter waar je bent,” is een quote van Maria “moemoe” Vangenechten uit de serie “Van vlees en bloed”. Ik ben het er niet helemaal mee eens, want zo’n gedachten kunnen al vlug omslaan in een lethargische rust en dan zie en beleef je niets meer. Maar toch, mijn droom om eens op zo’n typische luchtboot door de Everglades te razen was maar beter gebleven wat het was: een droom. Nu heeft de harde werkelijkheid van de ervaring mij geleerd dat zo’n boottrip niet meer is dan een toeristenval: voor 23 USD per persoon maak je een ritje van nauwelijks een half uur, in een volgepropte boot, over een aangelegd parcours, buiten de grenzen van het echte park, met aan de oevers één of twee suffe alligators die daar waarschijnlijk reeds sinds jaar en dag liggen.
Door al het werk van de afgelopen tijd zou een mens nog vergeten dat hij op reis is geweest. Maar zoals een dobber de visser attendeert op beet, zo herinneren foto’s aan prettige momenten uit een niet zo ver verleden. In goed gezelschap bovendien. Op de tonen van country, blues en jazz dansten we van stad tot stad, ons geluk verdrinkend met Blue Moon, Shock Top en Mothership Wit.
Onderstaande prentenbak geeft een goed idee van het gevolgde parcours, maar nog veel leuker zijn de foto’s van onze zomertrip. Enjoy!
“So, I’ve been to San Francisco … but forgot to wear some flowers in my hair”. Het is niet dat ik de aanhef uit het befaamde liedje van Scott McKenzie vergeten was, maar mijn huidige haartooi leent zich niet meer zo goed voor enige opsmuk met welke teelt dan ook. Deslniettemin heb ik genoten van Frisco. Het is een stad die leeft en waarin homo’s, junks, artiesten en gewone lui vredig naast elkaar gedijen.
Tussen Frisco en LA even gestopt in Cambria voor een bezoekje aan het nabij gelegen “Hearst Castle”. Dit kasteel bewijst waartoe Amerikanen met veel geld in staat zijn: het vermengen van verschillende neo-stijlen tot een afschuwelijk gedrocht. Eclectisch heet dat dan! Gelukkig waren er op een boogscheut van het kasteel ook nog de zeeolifanten te bewonderen. In San Simeon liggen er honderden van die vreemde wezens uit te rusten op het strand tot dat de grote trek zich inzet richting zee einde maart.