… the story of a family on the move
Ik vind ze behoorlijk stug, die Belgen! Ze schuwen oogcontact, en lopen je, schijnbaar in gedachten, zomaar op straat voorbij. Een eenvoudige knik, een bescheiden hallo, of nog beter, een spontane glimlach als erkenning van andermans bestaan, het is voor vele Belgen simpelweg teveel gevraagd. Liever kluisteren ze zich vast aan het scherm van de telefoon, of staren ze wat halsstarrig voor zich uit, dan zich aan een gesprek met een onbekende medereiziger op de trein, bus of tram te wagen.
Een ezel stoot zich geen tweede keer aan dezelfde steen. Ik klaarblijkelijk wel! De eerste keer had ik verkozen om niets te zeggen. Ik was niet zeker of het aan de auteur dan wel aan de regisseur van het theaterstuk lag. Orhan Pamuk heeft me nog nooit geboeid. En de theaterbewerking van zijn roman “Sneeuw” door Luc Perceval liet me onbeslist over wie nu de grootste verantwoordelijkheid had voor het debacle dat ik mocht aanschouwen: de schrijver of de theatermaker.
London heeft “Banksy”, Gent “Bué the Warrior”, en Brussel “BoNoM”. Die laatste kenden we nog niet goed en hebben we nu recent aanschouwd. Geniet maar even mee van de portretten langs onze halferotische wandeling doorheen het stadscentrum van Brussel.
Elke pendelaar van Gent naar Brussel kent het vast. Net voor het binnenrijden van het station Brussel-Zuid zie je een groot gebouw met duidelijk opschrift “Wielemans Forst”, maar wie weet wat er in dit gebouw gebeurt?
Ik weet het niet hoor! Het is natuurlijk altijd moeilijk om jezelf – met de kennis van nu – te verplaatsen naar je tienerjaren. Wat wist je op die leeftijd en wat wist je niet? Toch heb ik het gevoel dat ik het beter zou gedaan hebben dan de kinderen in onderstaand videofragment. Kijk maar eens mee, je zal verbaasd zijn.
Een van de redenen waarom ik het beter zou gedaan heb, is dat televisie tijdens mijn jeugdjaren zowat het enige medium was dat mijn kijk op de wereld verbreedde. Alleen bepaalde ik niet naar wat er gekeken werd, dat deed mijn vader, althans voor het blok tussen zeven en pakweg halfnegen ‘s avonds. Bij ons werd er dan steevast gekeken naar het nieuws van de BRT, de RTB, Nederland 1 of TF1. En als het wat tegenzat naar een combinatie van al die journaals. Er was geen PC, tablet, of smartphone waarmee ik me kon terugtrekken tot wat ik op dat moment belangrijk vond.
We zijn er eindelijk van af, van onze Geert Hoste en zijn eindejaarsconferenties. Wanneer het establishment in de zaal belangrijker wordt dan je grappen, meer nog, wanneer die er hartelijk mee lachen, dan zou je toch moeten beseffen dat je als “stand-up comedian” niet goed bezig bent. Hopelijk is dit nu voltooid verleden tijd. “Over and out!”
Etienne, Astrid en ik wensen jullie het allerbeste voor het nieuwe jaar. We zijn niet zeker wat dat dan precies moet in houden voor elk van jullie, maar voor ons betekent het in elk geval een goede gezondheid, goede sociale relaties en genoeg bestaansmiddelen voor een prettig verblijf op dit ondermaanse. En als het even kan ook wat meer mededogen voor de medemens die het wat moeilijker heeft. Laten ons hart wat meer spreken in 2017!
Lieve groet van Etienne, Astrid en Peter
“Seriously?” dat is het woord dat in mij opkomt. Wat is er gebeurd? Net opgestapt, sta ik in het gangpad van de trein naar Brussel samen met Linda, mijn occasionele treincompagnon. Het is zo’n moderne trein met twee stoelen links en twee stoelen rechts. Links zit er een man aan de kant van het gangpad en rechts een man aan het venster. Als een van beiden zich verplaatst, dan kunnen wij twee samenzitten. Ik vraag aan de persoon links of hij zich niet naar rechts wil verplaatsten. Ik ga er van uit dat dit geen probleem zal zijn. De man blijft immers aan het gangpad zitten, maar nu rechts i.p.v. links. “Nee,” zegt de man, “dat ga ik niet doen, want ik ben een boek aan het lezen en ik gebruik de armsteun links voor de ondersteuning van mijn boek.” Seriously?
Am I proud? Yes I am!
Peter
En ja, we hebben er weer van genoten, van de Gentse fieste. Geen fieste zonder een goed glas en zonder het gezelschap van goede vrienden en nauwe verwanten. 2016 mocht er zijn en we kijken al uit naar 2017. Geniet mee van een korte impressie van de editie 2016. En wie weet doen we het volgend jaar tezamen.
Peter