“intussen… BLOG” gaat vreemd. Deze week bezetten drie broers en een vader – de familie Staes – de blog met vier gedichten uit hun eerste gezamenlijke en geniale bundel: “Moerasdrift” (alleen te verkrijgen bij de betere Belgische boekhandel, ttz de Groene Waterman in Antwerpen). Spaar uw lof en commentaar niet!
Moerasdrift
moe-ras-drift (de; m; meervoud moerasdriften)
1. gevoel dat iemand overkomt bij het naar buiten kijken (uit trein, vliegtuig…) en alles voorbij zien gaan zonder details te kunnen ontwaren 2. honger naar meer, roep om verduidelijking 3. toestand waarin iemand zonder vooropgesteld doel of bestemming zich laat meevoeren zonder angst te zinken
Het huis rust in de voorschoot van de tuin
onder een hoed van Roomse dakpannen.
De bakstenen, warme hand…
“Hallo. Je bent thuis.”
Mijn huis, met kinderjassen slordig op de trap,
de tuin met ongeknipte rozenstruiken,
schuingegroeide haag en oprukkende netels.
Op de zitbank zitten, zoals altijd, mijn ouders:
wazig, soms doorschijnend of zelfs
onzichtbaar.
Het hele jaar door waken ze over de kinderfiets;
een karkas van verroeste buizen tussen de netels,
hun cadeautje voor mijn oudste kind.
Laatst, in de ochtendmist, meende ik ze te zien;
mijn groot geworden kinderen,
kletsnat in de zomerregen,
springend als bosdolfijnen.
Mijn tuin is nooit helemaal leeg , de herinneringen
hangen als rood ingepakte nieuwjaarsgeschenken
aan de dikke takken van de negen eikelbomen.
Als ik nadenk, eerbiedig kijkend naar de kinderfiets,
overvalt het mij als lauw vijverwater:
ik heb maar een minuut geleefd, maar God,
wat was het prachtig!
Zap
en ik ben dood
niet zo half, maar echt, als een volkoren zonder stopknop
gesneden
bio afbreekbaar
brood
minstens 1806 kippen gegeten
gedrenkt in 1 veld Châteauneuf men kloten 67
1 000 000 mensen gebeld
wanhopig
de helft was bezet
65 landen bezocht
de Walen zelfs niet meegeteld
3 huizen gebouwd
60 vrouwen verkend
(tegelijkertijd)
af en toe een kasteel gezien tussen de bomen
vanuit een onbestemde trein
als ik zwalpte met moerasdrift
af en toe
een pleister
een levende doos van EHBO
af en toe
een jij
een zij
minstens 1 triljard bewegende beelden opgeslagen in mijn
brein
alles blank nu
eerlijk
naakt
de filter staat op orgastische minuten
of zelfs
fluwelen uren van geluk
Zelf ook een gedicht op “intussen… BLOG” plaatsen? Ken geen vrees! Plaats ze hieronder als reactie, of zend ze in voor plaatsing als een afzonderlijk bericht.
Sprakeloos. Ik ben sprakeloos. Mijn gesprekspartner in de Finse ambassade, een dame uit Engeland, vertrouwt me toe, zodra ze verneemt dat Gent mijn thuisstad is, dat ze vroeger op de schoolbanken het gedicht “How they Brought the Good News from Ghent to Aix” heeft geleerd. Ik heb nog nooit van dit gedicht gehoord. Als ze mijn verbijstering merkt, voegt ze er aan toe dat zowat elke leerling in het Engels onderwijs vroeg of laat met dit gedicht wordt geconfronteerd. Nou breekt mijn klomp. Mijn geliefde stad, die in een vreemd land, deel uitmaakt van het schools vermaak, zonder dat ik daar ook maar het geringste vermoeden van heb.
De 2011 prijs van de Turing Nationale Gedichtenwedstrijd is pas uitgereikt aan de Belg David Troch, die momenteel ambassadeur is van de poëzie van de stad Gent. Aan de hoofdprijs is een geldsom verbonden van 10.000 Euro. Geïnspireerd op het winnende gedicht, heb ik alvast mijn bijdrage voor 2012 klaar. Mijn kassa zal rinkelen.
Over de sneeuw schuift de korte slee
Over de korte slee dwarrelt eindeloos de sneeuw
Onder de sneeuw op de korte slee schuift de man gedwee
Langs de huizen langs de straten vol met witte daken
Schuift de sneeuw in trage plakken naast de man en zijn slee
Zo zijn ze gezellen de man en zijn slee, met zijn twee
Ebben ze weg achter een gordijn van sneeuw
Zo gaat het, zo ging het en zo zal het altijd gaan.
Wederom inpakken op een zonnige dag.
Aan de rand van afscheid nemen staan.
Gekleefd tussen duim en wijsvinger, de kwijtgeraakte stift,
het slordig geschreven bestemmingsadres.
Pakken te zwaar, dozen te vol, Washington nog ver.
Verhuizen als een veelvoud van opgeborgen ervaringen.
Wat schreef je vroeger over een persoon die je niet kende? Euh … niets. Wat schrijf je heden ten dage over een persoon die je niet kent? Hangt er van af, en wel van het aantal zoekresultaten op Google. Zo wie is dan Guido Staes? Blijkbaar een veelzijdig man: schrijver van kolder en kinderverhalen en luisterspelen voor de radio. Maar hij heeft ook “Klein klein kleutertje” meegeregisseerd, dat kinderprogramma uit de jaren zestig en zeventig met Terry Van Ginderen dat vooral altijd in het collectief geheugen van de 40-plussers gegrift zal staan.
Op 18 juni 1815 verloor Napoleon in Waterloo van de geallieerde legers onder het bevel van de hertog van Wellington en het Pruisische leger onder het bevel van Gebhard von Blücher. Na Napoleon’s nederlaag stemden de toenmalige grootmachten (Groot-Brittanië, Oostenrijk, Pruisen en Rusland) in met de oprichting van het Verenigd Koninkrijk der Nederlanden, waarvan – vijftien jaar later – België zich zou afscheiden.
Maar wat als Napoleon nu eens niet verloren had? Dan haalden we nu waarschijnlijk stokbrood bij de bakker, dronken we Pastis op zomerse terrasjes, spraken we met zijn allen frans in BHV, en waren onze beleggingen veilig bij een genationaliseerde Generale Maatschappij.
Er zijn dichters die zich laten lezen, en er zijn dichters die zich laten horen. Pieter Staes doet beide. Vijf hilarische, onverwachte en steeds verrassende gedichten worden voor u gratis door Pieter op intussen… POEZIE gebracht. Nu nog op het internet te bekijken en te beluisteren, straks alleen nog in de boekhandel af te halen.
De minder onthaasten vinden hieronder een kort fragment.
