… the story of a family on the move
In het boeddhisme spreekt men niet van geboden, maar wel van leefregels. Het boeddhisme heeft er vijf:
Ken je dat liedje van Meat Loaf: “Two Out Of Three Ain’t Bad?” Welnu, zo is het me recent ook literatuursgewijs vergaan.
1. Joël Dicker – De waarheid over de zaak Harry Quebert
“De waarheid over de zaak Harry Quebert” heb ik uitgelezen als een trein (toen de treinen nog snel en stipt waren!). Het is een intrigerend verhaal over een jonge schrijver, Marcus Goldman, die verwikkeld geraakt in een moordzaak waarbij zijn leermeester-professor, Harry Quebert, betrokken is.
Het verhaalt start met Marcus Goldman die een “writer’s block” heeft en zich voor hulp wendt tot Harry Quebert. Die is ietwat vereenzaamd en geeft graag advies aan zijn voormalige pupil. Dan wordt bij toeval in de tuin van Harry Quebert het stoffelijk overschot gevonden van een jonge vrouw samen met het originele script van het eerste boek van de professor. Alles wijst in de richting van Harry Quebert. De elektrische stoel dreigt…
Ook als je maar één tentoonstelling wil zien dit jaar, dan kan ik je “In My Head” van illustrator Carll Cneut ten stelligste aanbevelen. De tentoonstelling loopt nog tot 10 mei in de Sint-Pietersabdij te Gent.
Stel je voor dat een je een ziekte hebt waarvoor je een uiterst duur experimenteel medicijn moet innemen. Je hebt twee containers waarin respectievelijk pillen van groep A en pillen van groep B zitten. Je moet dagelijks één pil van A combineren met één pil van B.
Enig nadeel is dat de pillen van groep A niet te onderscheiden zijn van de pillen van groep B. En ook weet je, zo hebben de doctors je verzekerd, dat inname van twee pillen uit groep B tot fatale hartklachten kan leiden.
Beantwoord eerst de drie onderstaande vragen en bekijk daarna het filmpje. Ik ben vooral benieuwd naar je persoonlijke commentaar. En welke bedenkingen knoop je daar aan vast met betrekking tot humanitaire hulp en ontwikkelingshulp?
Het is februari in een Grieks dorpje aan de kust van de Egeïsche Zee. Het regent en het dorpje lijkt verlaten. Het is een moeilijke tijd. De inwoners hebben allemaal schulden, en leven op krediet.
Plots verschijnt een rijke toerist en stapt het enige hotel van het dorpje binnen. Hij legt een bankbiljet van €100 als voorschot neer op de balie, en gaat naar de eerste verdieping om een kamer uit te zoeken.
De hoteleigenaar pakt vlug de €100, rent naar de slager om zijn schulden te betalen. De slager pakt die €100 aan, en gaat spoorslags naar de varkensboer om zijn schulden te betalen. Op zijn beurt rent die naar de verpachter van zijn stallen, en betaalt zijn schulden af. De verpachter haast zich naar de enige prostituee in het dorp die, vanwege de crisis, haar diensten op krediet aanbiedt … en betaalt haar zijn schulden. De prostituee haast zich naar het hotel, en betaalt de hotelier de kamerhuur die ze nog schuldig was. De hotelier legt de €100 weer terug op de balie.
Paul Krugman, toch niet de minste onder de economen, heeft de Europese economische en monetaire politiek nog maar eens op de korrel genomen in zijn column bij de New York Times. Europa heeft sinds de crisis van 2008 een economische politiek van besparingen en een anti-inflatoir beleid gevoerd. In de Verenigde Staten hebben ze zowat het tegendeel gedaan, en zie, de VS kent thans een economische heropleving en Europa stevent af op een periode van (langdurige?) deflatie.
Meer en meer besef ik hoe gefortuneerd ik ben om in Gent te wonen: een immer progressieve stad, met aandacht voor cultuur en met een geest van openheid naar de medemens… en zonder militairen in het straatbeeld.
Peter
Heb je dat ook wel eens dat een schilderij een zeer herkenbare emotie losmaakt die gekoppeld is aan je jeugd? In het schilderij “Langsheen de E5” van Antoon De Clerck herkende ik onmiddellijk de autostrade van mijn jonge jaren. Bruggen waren nog fonkelnieuw en niet met roet beslagen. Auto’s waren schaars en verschilden nog beduidend van elkaar: een Volvo was geen Toyota, en uiteraard gold ook het omgekeerde.
Antoon De Clerck behoorde tot een groep van kunstenaars, die na het onheil en de gruwelen van WO II, de heropstanding en de praktische verbeteringen van de maatschappij wilden weergeven. Hun uitgangspunt was de lijfelijke en de geestelijke ervaring van een nieuwe wereld die ze positief wilden beleven en interpreteren. Zij hadden bijzondere aandacht voor objecten die de nieuwe tijd symboliseerden, zoals nieuwe auto’s, gechromeerde voorwerpen, betonnen palen en platen, heropgebouwde muren, nieuwe openbare werken zoals bruggen en wegen, en dies meer.
Ik weet het nu al zeker: het slechtste boek dat ik in 2015 zal gelezen hebben is “De Lachende Monsters” van Denis Johnson.
Ik had me wederom eens laten verleiden door de achterflap. “Met elk boek is Denis Johnson weer een nieuwe schrijver, en al die schrijvers zijn even goed.” Dat schrijft ene Tommy Wieringa. Die staat waarschijnlijk op de loonlijst van de uitgever van het boek (De Bezige Bij).
Maar de man heeft nog fans. Dirk-Jan Arensman schrijft in het Parool : “Een cultschrijver met een duizelingwekkende veelzijdigheid. … Een wervelende literaire spionageroman. Een waar spiegelpaleis aan intriges. … Maar de grootste kracht is ook nu weer Johnsons proza: zijn grimmige oneliners en vervreemdende, filmische beelden; de manier waarop hij de sfeer van Afrika in Graham Greeneachtige details tot leven wekt en je meevoert in zijn moderne Heart of darkness.” Die Nederlanders zijn allemaal knettergek. Ik weet niet waar die recensenten de mosterd halen, maar ik heb lang genoeg in Oeganda verbleven – een deel van de setting in “De Lachende Monsters” – om te weten dat ik geen enkel herkenningspunt heb ervaren. Niet eenmaal! Puur masochisme heeft me tot het einde gedreven, en dat was even teleurstellend als het begin.