“Dreading to begin the last chapter?” Heb je dat ook wel eens dat je met tegenzin aan het laatste hoofdstuk van een goed boek begint omdat je weet dat na de laatste bladzijde een wereld eindigt waarin je zo graag hebt vertoeft, maar waarvan je onvermijdelijk afscheid moet nemen.
“The Help” van Kathryn Stockett is zo’n boek. Het speelt zich af in het zuiden van de Verenigde Staten ten tijde van de segregatie. Het is het verhaal van twee zwarte keukenmeiden en een blanke dame die zich langzaam aan verzetten tegen een geordende maar onrechtvaardige wereld, waarin de meesten tevergeefs het status quo najagen. “The Help” is geen bitter boek. Het is integendeel diepmenselijk en laat je menig maal schateren, maar zonder de problematiek van de rassenscheiding ook maar op enige wijze te willen bagatelliseren. Een klein meesterwerk!
Gek genoeg hadden zowel mijn schoonzus als ik hetzelfde boek gekozen voor onze autorit naar het zuiden, die ons o.a. tot in Jackson (Mississippi) bracht: het centrale stadje in deze keukenmeidenroman.
Net als de “The Help” is ook “Water for Elephants” verfilmd. Dat is natuurlijk geen criterium voor kwaliteit op zich, maar is wel een indicatie, en het moet gezegd zijn: ook van dit boek heb ik genoten.
Tegen de achtergrond van de grote depressie, leer je bij over het circusleven in die tijd. Ik had er geen flauw benul van dat circusgezelschappen zich per trein verplaatsten en het grootste gedeelte van hun bestaan al sporend doorbrachten. De voorstellingen zijn als het ware de pauzes in hun continue trek van stad tot stad, en niet omgekeerd. Het enige minpunt is dat ik de afloop van de driehoeksrelatie tussen olifantenmenner, geliefde en dierenarts reeds lang voor het einde voorspeld had. Desalniettemin een zeer goed boek.
Aangezien ik steeds op zoek ben naar goede romans, ben ik benieuwd te horen wat jullie zo allemaal deze vakantie verteerd hebben.
Peter
Das toevallig, ik ga de laatste tijd niet meer zo vaak naar de film en als ik dan ga wil je graag iets goed zien…..de laatste tegenvaller was “water for elephants”…..well, ….aangezien ik niet aan Peter zijn literaire smaak twijfel raad ik dus iedereen aan het boek te lezen en de film te laten voor wat ie is.
Een goed boek…..ik heb net “de therapeut” gelezen van Irvin D. Yalom, een geweldige schrijver en zijn laatste boek is wederom een zeer onderhoudend relaas. Een must voor iemand die in Amerika woont en eigenlijk niet zonder “therapeut” kan.
IJsland van Giphart, Vrijheid van Jonathan Frantzen en ik ben eindelijk begonnen aan de Millenium trilogie van Stieg… het eerste een dun boekje om in één ruk uit te lezen, het tweede onderhoudend, grappig maar prachtig en over de derden kan ik me nog niet uitspreken.
Nog een aanrader, die ik onlangs gelezen heb ik “Bal Masqué” van Elia Barcelo. Spanje is blijkbaar het land van de grote vertellers, want we kunnen natuurlijk niet naast Carlos Ruiz Zafon kijken met zijn Schaduw van de Wind en Spel van de Engel
“Everything’s illuminated” van J.S. Foer.
Ja, dat heb ik vaak: soms stel ik het laatste hoofdstuk uit tot een speciaal moment om het ietsje langer te trekken. Ik wil altijd weten wat er daarna met de personages zal gebeuren, vooral omdat ik van dikke kleppers hou met een historische context en over generaties heen, waarin ik me helemaal kan onderdompelen en dan voel ik aan het einde een groot verlies ze niet meer te kunnen volgen. Zo heb ik deze zomer een week doorgebracht met Ayla en Jondalar (Jean Auel, The land of the painted caves; de laatste van de serie, oh nee!). Ik hoop dat Ken Follet zich een beetje erg haast, want ik heb het eerste boek van zijn trilogie al uit en rest is nog niet geschreven!!! The Fall of Giants gaat over enkele personages verspreid over Europa die de eerste wereldoorlog zien aankomen en meemaken. Hun lot wordt op verschillende manieren met elkaar verbonden: heerlijk! Dat waren mijn twee favorieten! Ik ga The Help zeker eens opzoeken, bedankt! Veel leesgenot! Ilke
een boek kopen in de Congo, dat is pas surrealistisch..! Ben juist ‘The big short’ van Micheal Lewis aan het lezen (besteld 8m geleden, afgehaald deze zomer, meegenomen tss de pampers en doekjes) over de finaniële crisis in 2008, een eye-opener!
Ik heb de blik deze zomer eerder oost- dan westwaarts gericht, al weten we dankzij Sarah Palin dat ook dat relatief is, aangezien je vanuit Alaska Rusland best wel kan overschouwen. In geografische en in zekere zin ook ideologische volgorde:
– “Het Andere Duitsland” van journalist Jeroen Kuiper, over hoe het met Oost-Duitsland gesteld is 20 jaar na de val van de Muur. Zonder te vervallen in gemakkelijke clichés (zoals journalisten (terwille van de herkenbaarheid bij hun publiek?) in dergelijke boeken wel eens plegen te doen), zeker niet inderhaast neergepend, en toch zeer vlot geschreven.
– “De rokken van de ui”, een deel van de autobiografie van Günter Grass, parallel gelezen met “De blikken trom”. Bij dat laatste eerder blij toen ik bij het laatste hoofdstuk kwam; bij het eerste mij sterk verbaasd over het leven dat GG al achter de rug heeft – dat is al een roman op zich (en veel elementen blijken dan ook in zijn romans op te duiken).
– “De laatste communist” van Valeri Zalotoecha: zoon van Russische oligarch bekeert zich tot een soort communisme, of nog: vader-zoon generatieconflict gedoopt in een conflict tussen twee systemen. Geen grootse literatuur, maar leest onderweg lekker weg, leuke en zelfs hilarische opeenstapeling van steeds absurdere toestanden en fijne verwijzingen naar clichés, jargon en typische sovjetspeak, die qua holheid niet altijd moest onderdoen voor de herseninhoud van de gemiddelde nouveau russe.
– “Fluisteraars. Leven onder Stalin” van Orlando Figes. Indrukwekkend historisch werk. Niet alleen dreading to begin the last chapter, maar zelfs to begin the second half. Met die troost: er staan hierboven een paar uitstekende tips om snel over dat gemis heen te zijn.
Ik had dat “dreading the last chapter” gevoel met beide boeken. Zoals de Amerikanen zeggen “a really good read”. Luce
Ik kan het niet laten te reageren op “De Therapeut” van Yalom, want die is idd goed. Was zelf echter meer in de ban van Yalom zijn “Nietzches tranen”, sublieme fictie en non-fictie tegelijk, bijzonder meeslepend als je geboeid kan zijn door de kronkels/mogelijkheden/beperkingen van de menselijke geest.
Een andere beklijvende favoriet is “De Heelmeesters” van Abraham Verghese, een familiegeschiedenis, topliteratuur.
Recent las ik “Herinneringen van een vrouwelijke arts” van Nawal El Saadawi over tegen de stroom moeten ingaan, whatever the cost.
Niet te vergeten ook is “Gloed” van Sandor Marai en eigenlijk alles van deze schrijver.
En dan zijn er de dagboeken/aantekeningen van oa Arthur Japin (“Zoals dat gaat met wonderen”), Leonard Nolens (“Dagboek van een dichter”) en Elias Canetti (“Het pantheon van vergeten dingen”).
De zomer is niet bepaald mijn uitverkoren lees-seizoen, maar tijdens deze kwakkelzomer zat ik toch soms eens “met een boekske in een hoekske”. En zo ben ik nu bijna aan het laatste hoofdstuk gekomen van “The Eye of the Leopard” van Henning Mankell. Het is het verhaal van een jonge Zweed die in de afgelegen heuvels van Noord Zambia moet ondervinden hoe zijn Afrika droom uitdraait op een ware nachtmerrie. Ik kende Mankell als de auteur van de vele Wallander boeken, maar ik wist niet dat hij ook hechte banden heeft met Afrika.
Ondertussen leerde ik, dank zij Google, heel wat bij over deze interessante schrijver: “Henning Mankell was born in Sweden in 1948. In the 1970s he began working as a dramatist and in 1973 his first novel was published. Since then he has gone on to become the true star of Scandinavian crime the world over. Mankell is a successful author of plays, children’s books and several novels for adults. But it is as the prize-winning author of the eight ‘Kurt Wallander Mysteries’ that he is best known. The Kurt Wallander Mysteries has now sold more than 10 million copies worldwide and has been published to great critical acclaim in both the UK and America.
Mankell divides his time between Sweden and Maputo, Mozambique, where he works as a director at Teatro Avenida. He is passionately committed to the fight against AIDS in Africa and spends much time working to encourage support for his ‘Memory Books’ project to raise awareness of the problem”.
Het volgende boek ligt al klaar: “De witte Tijger” van Aravind Adiga, een venijnige roman over het moderne India.
ik lees graag philippe claudel – een boekje van hem dat ik koester is ‘het kleine meisje van meneer lihn’
aangenaam verrast bij het lezen van ‘vrouwland’ door rachida lamrabet