Paul Krugman, toch niet de minste onder de economen, heeft de Europese economische en monetaire politiek nog maar eens op de korrel genomen in zijn column bij de New York Times. Europa heeft sinds de crisis van 2008 een economische politiek van besparingen en een anti-inflatoir beleid gevoerd. In de Verenigde Staten hebben ze zowat het tegendeel gedaan, en zie, de VS kent thans een economische heropleving en Europa stevent af op een periode van (langdurige?) deflatie.
Maar wat het nog allemaal erger maakt, is dat onze politici voortdurend dezelfde boodschap herkauwen en willens nillens de schuld van de crisis bij de overheid leggen : “In Europe as in America, the excesses that led to crisis overwhelmingly involved private rather than public debt… But officials in Berlin and Brussels chose to ignore the evidence in favor of a narrative that placed all the blame on budget deficits, and simultaneously rejected the evidence suggesting — correctly — that trying to slash deficits in a depressed economy would deepen the depression.”
Voor deze Europese zelfgenoegzaamheid, waarin we plezier vinden in zelfkastijding, gaan we nog jaren een prijs betalen. We zullen ondertussen wel ons sociaal zekerheidsmodel onderuit gehaald hebben. Proficiat!
Peter,
De bedoeling is het sociale zekerheidsmodel onderuit halen. Niet de overheidsfinanciën saneren (anders zou vermogensbelasting etc.)
Peter,
Is de economische heropleving van de VS niet eerder te danken aan de winning van schaliegas/olie (= beschikbare goedkope energie) dan aan een specifiek economisch beleid? De VS heeft haar concurrentiepositie aanzienlijk kunnen verstevigen ten opzichte van de andere westerse landen die niet over dergelijke goedkope energiebronnen beschikken. Ik kan aannemen dat menig econoom en politicus de pluimen op z’n hoed wil steken, maar is het wel ‘eerlijk’?
NB: ik wil hiermee niet verdedigen dat de VS het bij het rechte eind heeft om schaliegassen/olie te ontginnen. Ik wil enkel onderstrepen dat het hen geen windeieren heeft opgeleverd, ongeacht een specifiek economisch beleid.
De politieke vragen die de laatste decennia op tafel liggen, houden ondermeer verband met de vraag: “Hoe het sociaal zekerheidsmodel ondersteunen”. Het zilverfonds is bijvoorbeeld een maatregel geweest om het sociaal zekerheidsmodel te ondersteunen door te anticiperen op de stijgende kost voor de pensioenen. Hoe moet een mens begrijpen dat links-liberalen en socialisten het zilverfonds decennia lang hebben laten degenereren tot een lege doos?
Het is ‘bon ton’ om met scherp te schieten op het huidig politiek bewind zonder daarbij achterom te kijken. Een dergelijke houding is begrijpelijk voor oppositiepartijen. Voor economen, bloggers en politieke waarnemers heb ik minder begrip.
Dag Thor,
“I couldn’t disagree more“. Tegenwoordig is het eerder “bon ton“, althans voor het gros van onze Europese eerder rechtse politici om een austeriteitsbeleid te verdedigen … dat jammer genoeg vertrekt van een foutieve analyse. En dat is precies Krugman zijn stelling: niet publieke maar privéschuld ligt aan de basis van de crisis die begon in 2008. Ik breng graag volgend plaatje van onze eigen “centrale bank” in herinnering over het verloop van de Belgische schuldgraad. Tot 2007 nam de publieke schuld in % van het BBP af. Na 2008 nam die weer toe als gevolg van de reddingsoperaties van de privébanken door onze overheid. Niemand maakte toen bezwaar tegen die reddingsoperaties of over het effect ervan op onze schuldgraad. Dat was toen geen punt. De onnozelstes onder de politici dachten zelfs dat er verdiend kon worden aan de talrijke garantiestellingen van onze overheid.
Heden zijn we zoveel jaar verder en is het, merkwaardig genoeg, “bon ton” om voortdurend met scherp te schieten op de overheid en haar sociale voorzieningen. Alsof zij aan de basis van de crisis lagen. Bovendien ben ik de mening toegedaan dat, zeker wat betreft België, het besparingsbeleid ook nog een ander doel dient dan de zogezegde gezondmaking van de economie. Wanneer er op een bepaald moment, als gevolg van een “evolutionair” proces waarvoor een bepaalde partij zo graag pleit, zal gesproken worden over de opdeling van België dan zal dat gemakkelijker gaan wanneer het een magere graat betreft dan een vette vis. De uitkleding van de federale overheid past binnen die logica!
Peter
Ik kan dat niet leuk vinden hé. Want ik denk dat het klopt.
ONDER ECONOMEN?
Dan moeten we het in 2015 toch hebben over Thomas Piketty?
En dan wordt de negentiende eeuwse term ‘het grootkapitaal’ weer heel hedendaags.