Hier stond hij dan, mijn goede vriend Piet, in een volledige “Tom Boonen”-uitrusting: fietshelm, Flandria-shirt, strakke koersbroek met ingebouwde bescherming voor de edele delen en vastklikbare schoentjes. Was ik maar nooit ingegaan op zijn uitnodiging tot fietstochtje in de buurt van het Gentse, schoot het door mijn hoofd, temeer daar ik niet alleen in vrijetijdskledij was, maar ook omdat mijn klassieke versnellingloze stadsfiets nogal verbleekte naast zijn 55-tandwiel-tellende-volautomatische- koersmachine.
Maar niets is zoals het lijkt, en niets lijkt zoals het is. Ik weet niet meer waar het precies was – ergens boven Eeklo vermoed ik en nadat hij al uren in mijn achterwiel had gehangen – dat ik uit barharmhartigheid voorstelde om maar eens ergens een pintje te drinken. Zijn koersbroek was nat (wat me verheugde, want ik had eens ergens gelezen dat dergelijke broeken door hevige wrijving kunnen ontvlammen) maar zijn blik was dankbaar voor de aangeboden rustpauze.
Hoe zijn vrouw plots in het café verscheen, heb ik nog steeds niet kunnen achterhalen, maar wat ik me wel nog herinner is dat ik eenzaam aanzette richting Gent achter een wagen waarop achteraan een koersfiets was gemonteerd.
Nooit meer ga ik in op een zinloos fietsvoorstel van mijn goede vriend Piet, hoogstens op een uitnodiging voor een concert, want zingen kan hij als de beste (dat wel, ja).
Peter