Hanoi! Dertien jaar eerder was ik hier ook al. Ik liet me toen door het Vietnamees scooterverkeer inspireren tot volgend gedicht.
Vietnamees vrouwenverkeer
van Hang Dao naar Ly Thuong Kièt
zoevend op het puntje van het zadel
met rechte rug, gezwind en koket
of achterop met opstotend bekken
dartel schurend op een rode duozit
sierlijk draaiend rondom Hoan Kièm
met naaldhakjes op een willige schakel
schone vrouwen, wulps in Trang Tièm
flaneer en vervluchtig van me weg
borduursel op een ongeschonden ziel
Peter Van Acker (2003)
Dertien jaar verder is ze er nog steeds: die onafgelaten stroom van scooters die dag en nacht door de smalle straten van Hanoi sjezen. Maar niet langer inspireert het mij tot dichten, wel integendeel, de luchtkwaliteit is dermate slecht, dat een verblijf in de hotelkamer te verkiezen is boven een wandeling in de oude stad. En geef toe, daar is nog nooit grootse poëzie uit voortgekomen.
Mijn wens is dan ook dat Vietnam deels zou teruggrijpen naar het verleden: iedereen terug op de fiets, zij het nu een elektrische.
Peter
P.S. : de luchtkwaliteitsindex (AQI) tijdens mijn verblijf was steeds groter dan 150.
20 jaar geleden kwam ik voor ‘t eerst en laatst in Hannoi, straten bomvol fietsen, slechts her en der een scooter, sporadisch een wagen. Ik vond het fantastisch! Ik koester die herinnering.
Aan de andere kant van de wereld (in de steden van Peru) durf je nauwelijks te ademen in de straten vol met taxi’s, hopelijk komen hier ooit initiatieven voor duurzaam openbaar vervoer.
We begrijpen je volkomen !
Mooi gedicht …