Ik wist het meteen. Hier zit ik goed. De gebakken patatjes zagen er heerlijk uit: niet te dik en vooral heerlijk krokant-bruin afgebakken zonder dat het als een harde korst aanvoelt. Dit is een “trip down memory lane”, want precies zo maakte mijn moeder zaliger ze klaar. Ik zit hier in Ai Villini, een volks restaurant in een uithoek van toeristisch Rome. Mijn tevredenheid stijgt wanneer de wijn wordt aangerukt. Een halve liter is precies dat: een halve liter en niet de helft van een normale fles waaruit je amper twee glazen schenkt. Als toetje neem ik huisgemaakte pannacotta, overgoten met een heerlijke coulis van gemengde rode vruchten. En ook de prijs voor dit klein bacchanaal valt best mee: amper 25 Euro. Dat is in elk geval minder dan de helft van wat ik eerder op de dag voor een karige lunch in een resto nabij de Piazza del Popolo betaalde. Tevreden en voldaan stap ik huiswaarts!
Author: Peter Van Acker
Nieuwe titels
Het moeten niet altijd oude vertrouwde auteurs zijn die op het nachtkastje belanden. Hieronder drie boeken van voorheen ongelezen auteurs: een van een Nigeriaanse, een van een Finse en een van een Vlaamse schrijver.
Chigozie Obioma – De verboden rivier
Dit is mijn tweede Nigeriaanse auteur, na Chimamanda Ngozi Adichie, die me danig goed bevallen was, dat ik dan ook vol verwachting aan “De verboden rivier” ben begonnen.
In een stad in Nigeria ontsnappen vier broers aan het strenge toezicht van hun vader. Ze gaan vissen in de rivier die voor alle dorpelingen verboden is. Daar doet een dorpsgek hun een vreselijke voorspelling: Ikenna, de oudste broer, zal door een visser vermoord worden. Deze voorspelling zet de band tussen de broers op het spel en ontketent een aantal tragische gebeurtenissen.
De auteur heeft me bij momenten echt verrast. Er staat prachtige beeldspraak in dit boek: “Hoewel het christendom Igboland bijna volledig had schoongeveegd, waren er nog kruimels en brokjes van de traditionele Afrikaanse religie aan de bezem ontsnapt.” Wie dit kan schrijven, belooft een groot auteur te worden. Ik zeg wel “belooft’, want soms was er net ietsjes teveel beeldspraak en vroeg ik me bijwijlen ook af hoe het toch komt dat bijgeloof zo’n populair thema is bij Afrikaanse schrijvers. Chigozie Obioma heeft talent zat en zou dit moeiteloos kunnen overstijgen.
A special dedication
Ik sta hier in de rij met vele wachtenden voor mij. De reden is eenvoudig. Alicja Gescinska signeert haar eerste roman: “Een soort van liefde”. Het wachten duurt lang.
Ik denk aan wat ik haar zal vragen op het voorblad te schrijven. Een koppeltje achter mij denkt aan hetzelfde. Hij wil dat ze iets spontaans liefs voor hem bedenkt. Zij kan niet op bevel spontaan zijn. Enfin, hoe het ook zij, er komt wel geen schot in de rij.
Uiteindelijk is het mijn beurt. Ik ben al een beetje moe van het lange wachten. “Wat moet ik er in schrijven,” vraagt Alicja. Ik zeg, “Amaai… dat duurt hier lang, langer dan het leven.” Ze schrijft het netjes op.
De schreeuw
Beste mensen geen paniek, er is niets aan de hand, maar mijn huis is zo leeg … en ik eet … oh zo ongezond 
!
Peter
Een pittig raadsel
Wordt het niet nog eens tijd voor een pittig raadsel?
Albert en Bernard zijn pas bevriend met Martien. Dolgraag willen ze haar verjaardag kennen. Martien is echter een beetje plagerig van aard en geeft de jongens 10 mogelijke verjaardagen.
En Martien geeft ook twee extra tips: in Albert zijn oor fluistert ze haar geboortemaand (bijvoorbeeld “mei” of een andere maand) en in Bernard zijn oor de dag in de maand (bijvoorbeeld “15” of een andere dag).
Nu ontstaat het volgend gesprek:
Sprakeloos
Sprakeloos…
Peter
Grey Gardens
In Dendermonde naar het theater: dat is nog eens iets anders. Ik had deze stad nog nooit bezocht. De eerste inwoner uit Dendermonde heb ik ontmoet in Paramaribo. En die bracht me aan het lachen omdat volgens hem Dendermondenaars altijd 
met de tanden dicht op elkaar spreken.
Maar goed, het lachen zou me vlug vergaan. Met de hele familie gingen we naar Gene Bervoets en Chiel van Berkel kijken die er in het Cultuurcentrum Belgica het toneelstuk “Grey Gardens” speelden. Dit stuk handelt over verpauperde adel, schone schijn en vergankelijkheid.
De schoonheid van een drone
Wie kent er professor emeritus Etienne Vermeersch nu niet? Hij komt vaak op televisie en dan vooral in debatten over ethische standpunten. Naarmate de jaren verstrijken wordt hij echter meer en meer onhebbelijk, overtuigd van het eigen gelijk. Hij is een echte doordrammer geworden die het scherpe randje van de betweterigheid al lang heeft overschreden.
Nochtans is hij niet altijd zo geweest. Als professor aan de Universiteit Gent kon hij volle zalen trekken voor zijn colleges filosofie. Hij had daarbij veel aandacht voor de wetenschapsfilosofie inclusief de tak die zich bezighoudt met de wiskunde. Professor Vermeersch kreeg tranen in zijn ogen door de schoonheid van een differentiaalvergelijking. Dat was toch wel straffe kost!
Gentse straatkunst
Bué the Warrior is een bekende Gentse graffiti-artiest die thans muurschilderingen over heel de wereld maakt. Zijn vrolijke figuurtjes verblijden talloze grijze muren op deze aardkloot.
Bué the Warrior won in de zomer van 2015 de cultuurprijs van de stad Gent en als dank schonk hij onze fiere stede drie muurschilderingen. Eén werk maakte hij zelf in de Edmond Van Hoorebekestraat in Ledeberg, ter hoogte van de Colruyt.
Hij haalde bovendien drie gerenommeerde Mexicaanse straatartiesten naar Gent. Itzel Najera Luna werkte mee aan het werk aan de Colruyt. De andere twee, Jesus Benitez en Smithe Papas toverden dan weer een paar blinde muren aan de Kattenberg en de Victor Hortastraat om tot een visueel spektakel.
Statistiekje
Een nieuw jaar vangt aan. Ik hoop dat ik jullie kan blijven boeien met “intussen… BLOG”. De eerste post dateert nu al van 20 oktober 2007. We gaan dus het tiende jaar in van deze blog.
Vaak merk ik een zekere schroom bij de lezers om te reageren. Dit is nergens voor nodig. Jouw reacties maken het juist boeiender om door te zetten. Ik kijk er in elk geval naar uit.
Het ga jullie goed in 2016.