Soms mis ik de Verenigde Staten. Niet omdat het zo’n verdeeld land is en daar een halve gare rondloopt die de tegenstellingen verder aanwakkert, maar wel omdat het een land is waar ook veel inventiviteit heerst, waar je interessante debatten kan volgen, naar boeiende radio kan luisteren, waar nog hoorspelen in het theater gebracht worden, waar je makkelijk kan kiezen uit een avondje live blues, country of jazz, en waar een combinatie van kleur het dilettantisme van de nationale politiek kan overstijgen in een creatieve explosie. Met de vinger in de neus en telkens opnieuw. Wanneer zal dit ooit door iedereen begrepen worden?
Category: Verenigde Staten
Wat als …
Vraag je je soms ook af hoe jouw leven er zou uitzien indien je in het verleden andere keuzes had gemaakt. Zou je beter af zijn? Zou je gelukkiger zijn? Ik stel me zelf soms de vraag wat ik zou geworden zijn indien ik wiskunde i.p.v. economie aan de universiteit had gestudeerd. Zou ik dan nu op 55-jarige leeftijd nog steeds met krijt integralen op het bord toveren? Zou ik nog begeesterd zijn door het vak en de metier of allang uitgeblust? Of zou ik in Princeton achter het bureau van Einstein zijn beland, met tranen op de wangen, beroerd door de schoonheid van de differentiaalrekening. Wie zal het zeggen?
Toch Trump
Ik weet niet waar te beginnen. Writer’s block! Hoe schrijf je over iets dat je nooit had verwacht? Bovendien is er een sluimerend gevoel dat we in de westerse wereld nog niet aan het einde van de rit zijn. We hebben eerst de Brexit gehad, nu Trump, maar wat staat er ons morgen te wachten? Welke populist gaat morgen met de stemmen van het volk lopen?
De Race naar het Witte Huis
‘De Race naar het Witte Huis’ is een uniek ooggetuigenverslag van een Vlaming in Washington DC. Het is geschreven door Bart Deelen: collega van de ambassade maar ook vriend voor het leven met een sterke voorkeur voor pizza prosciutto. Minpunt: Anderlecht supporter.
De ‘Race naar het Witte Huis’ leest als een trein. Dat is een prestatie want het is een dikke turf van 340 bladzijden met gedetailleerde beschouwingen over vijf presidentsverkiezingen. En eigenlijk gaat het boek nog verder terug in de tijd, want om de evolutie in het politiek landschap goed te begrijpen passeert de burgeroorlog ook nog eens keer de revue.
Bernie Sanders
Eindelijk nog eens een presidentskandidaat in de VS naar mijn hart! Is dit een voorbode van wat ons te wachten staat? Ik wil ook nog wel eens stemmen op een politieker die geen blad voor de mond neemt, die toch genuanceerd blijft maar zegt waar het op staat, die zich niet laat afleiden door bijzaken en die niet in eerste instantie een levenslange carrière in de politiek nastreeft. Veel meer dan Obama blaast Bernie Sanders een nieuwe wind aan de linkerzijde van de Amerikaanse politiek. En ook in de Britse politiek krijgt links met Jeremy Corbyn een nieuw elan. Zijn dit voortekenen van een alternatief voor het neoliberalisme dat men ons al jarenlang opsolfert als de enige weg voor vooruitgang. Een weg die alleen de elite bevoordeelt en de rest eeuwig laat dromen van een uitweg uit een ongelijke wereld. Een uitweg die uiteraard niet bestaat.
3 tiny facts about NY
De torens van het “World Trade Center” zijn niet meer. In de plaats is nu de “Freedom Tower” gekomen. Die is zo’n 400 voet hoger dan de oorspronkelijke torens. De “Freedom Tower” is niet de hoogste toren ter wereld, maar meet wel precies 1776 voet (ongeveer 541 meter), en dat is geen toeval, want het is een duidelijke referentie naar de onafhankelijkheid van de Verenigde Staten.
In memoriam
Ik reed op de ringweg rond Washington DC toen ik “Click and Clack, the Tappet Brothers” voor het eerst hoorde op de autoradio. Sindsdien luister ik wekelijks naar hun show: “Car Talk” genaamd. Het wordt aangekondigd als een programma over auto’s en autoreparaties, maar het is meer een vaudeville waarin de twee broers de draak steken met zichzelf en af en toe ook een beetje dollen met de inbellende luisteraars. Naast auto-advies geven ze vaak tips voor het in stand houden, of juist niet, van huwelijken en relaties.
Astrid & Jordan
Het is nu al even, zonet, daarnet, maar nu toch al een tijdje, dat we er nog waren, gezellige tijd, gedane tijd, vervlogen tijd, maar in geen tijd, intieme gedachten en verzonken herinneringen, met bewegende plaatjes terug tot leven gebracht.
Peter
Daar gaan we weer…
Zo gaat het, zo ging het en zo zal het altijd gaan
Wederom inpakken op een zonnige dag
Aan de rand van afscheid nemen staan
Gekleefd tussen duim en wijsvinger, de zoekgeraakte stift,
het slordig geschreven bestemmingsadres
Pakken te zwaar, dozen te vol, Gent nog ver
Verhuizen als een veelvoud van opgeborgen ervaringen
Female flatus
Wij kwamen toe in Washington D.C. op 5 augustus 2009 en zullen vertrekken op 14 augustus 2013. Onze persoonlijke doorgangstijd is dus vier jaar en negen dagen. Maar heb jij al eens nagedacht over een ander soort doorgangstijd? Over hoe lang voedsel onderweg is van mond tot mond? “What is your personal intestinal transit time?” Welnu, in de VS is er een dame – Mary Roach – die met veel overgave alles over het voedingskanaal heeft bestudeerd. Haar nieuwste boek over dit onderwerp heet “Gulp”. Onderstaand interview met de auteur moet je beluisteren, al was het maar om te weten uit welke gassen een stinkende wind is samengesteld.