… the story of a family on the move
Natuurlijk kon Astrid zich niet onbetuigd laten op de jamsessie bij de Duitse ambassadeur. Astrid zong niet alleen Anita Baker, bij momenten was ze Anita Baker. En dat is toch wel zeer straf! Genieten jullie maar even mee.
Peter
Tom Jones is 84 intussen, en toen ik hem moeizaam de trap naar het podium zag beklimmen, vreesde ik voor het ergste. Onterecht, zo zou blijken. Zijn stem is nog krachtig en oh zo herkenbaar! Omringd door een set goede muzikanten en een strak uitgedachte choreografie die spontaniteit niet in de weg stond, hebben we een zeer aangename show te verteren gekregen. Er waren natuurlijk de meezingers, zoals “Delilah”, “Sex Bomb” en “You Can Leave Your Hat On”, maar er waren ook verassende covers van Prince, Bob Dylan en Willie Nelson. Dit was een avondje genieten. Schrijf de oudjes niet zomaar af!
Peter
Als je niet weet wat “looping” is, dan raad ik je aan onderstaande video te bekijken. Dat is best wel leuk. Mia Morris is een multi-instrumentalist en brengt het er best wel goed van af op het podium van “America Got Talent”. Maar dan zegt het eerste jurylid, Howie Mandel, iets waar ik het helemaal niet mee eens ben: “I could watch a whole show like this”.
2023. Wat een jaar! Laten we hopen op beter. Daarom wens ik, aan alle mensen van goede wil, het volgende toe:
En dat we elkaar nog meer mogen vinden in muziek, literatuur, poëzie en alle andere kunstvormen die de mens verheft en dichter tot elkaar brengt.
Peter
We hadden hier twee supergetalenteerde vioolspelers op de residentie. En tot ieders grote verrassing kon hun 4-jarige dochter er ook al wat van. Zij leert de kunst van het vioolspelen via de Suzuki-methode. Maar wat nog het meest opviel tijdens het concert was de liefdevolle manier waarop de muzikanten elkaar aankeken tijdens het spel. En dat zette sommige gasten toch wel aan het denken. De vrouw van een ambassadeur keek haar echtgenoot bij het afscheid schamper aan en prevelde me enigszins minachtend toe: “en nu moet ik met deze naar huis!”. En een andere ambassadrice had het over enige corrigerende maatregelen die thuis zouden genomen worden na het concert. De mannen echter zeiden niets: tevreden met wat ze hebben!
Peter
Lieve Joris was op de Belgische residentie voor een literaire avond met de Nederlandstalige gemeenschap van Kuala Lumpur. Het debat werd gemodereerd door Karl Godderis, die tijdens de Covid-periode zelf twee romans had geschreven. Als er al één ding uit zo’n avond mag blijken is hoe mensen nood hebben aan verhalen en aan schrijvers die verhalen vertellen. Verhalen zijn het bindmeel in ons bestaan. Ze onderstrepen onze menselijkheid op een positieve manier, grijpen terug naar het verleden maar geven ook een houvast voor wat komen gaat.
Casimir Liberski was in Kuala Lumpur, en dat zullen we geweten hebben. Deze Brusselse jazzpianist heeft hier vier concerten ten beste gegeven en overal een onvergetelijke indruk nagelaten. Casimir was hier op uitnodiging van de Belgische ambassade in het kader van de festiviteiten rond 15 november. Hij werd daarvoor gesponsord door het Belgisch bedrijfsleven actief in Maleisië. Hij eindigde zijn mini concerttournee met een optreden in de Belgische residentie ten voordele van een NGO die zich inzet voor kwetsbare kinderen. Natuurlijk kon de “Lady of the House” zich hierbij niet onbetuigd laten. Dit was puur genieten!
Een begrafenis van een collega! Altijd een moeilijk moment. Ik zie de eerste en de tweede vrouw van de overledene elkaar stevig omhelzen. Een mooi moment.
En dan denk ik aan de kunstenaar Roger Raveel die zijn muze en partner Zulma verloor in 2009 na een huwelijk van meer dan 60 jaar. Onder haar grafsteen is plaats voor twee, ware het niet dat Roger Raveel twee jaar later, op 89-jarige leeftijd hertrouwde met Marleen Muer, die toen 52 was. En nog twee jaar later, in 2013, stierf Roger Raveel aan de gevolgen van een longontsteking. Marleen Muer begroef Raveel op hetzelfde kerkhof van Zulma maar onder een andere grafsteen. En voor alle duidelijkheid, liet ze alvast haar eigen naam onder die van de kunstenaar graveren.
Ik heb zo het vermoeden dat Zulma en Marleen elkaar bij leven nooit stevig omhelst zouden hebben.
Peter
Het is amper een jaar geleden dat we onze nieuwe stek vonden in Kuala Lumpur. De stad moest zich toen nog herstellen van Covid 19. Ik weet nog dat ik toen lichtjes verbouwereerd was na een zoekopdracht in Google. “Jazz Clubs in Kuala Lumpur” leverde meerdere “hits” op maar alle met de vermelding “closed indefinitely”.
En zie, we zijn nu een jaar verder en Kuala Lumpur heeft zijn rug gerecht. “Bobo KL” programmeert weer volop. “Simply Jazz by Thin Box” is the new kid on the block. En in de buitenwijken van KL hebben we zopas “Jazz Up9” ontdekt: een pareltje van een jazz club. Luister hieronder even mee naar de Finse saxofonist Pekka Pylkkänen die er samen met enkele lokale muzikanten ons vergaste op een aangename avond in goed gezelschap.
Peter
We hebben er nog eens drie boeken doorgejast, en eentje is de winner van de “Booker Prize 2022”, maar kon mij toch niet helemaal bekoren. Heb je zelf recent aanraders of afraders achter de kiezen, laat het in een reactie op deze blog weten, zodat we ze in een van de volgende berichten zorgvuldig kunnen fileren.
Jeroen Brouwers – Cliënt E. Busken
Laatst dacht ik terug aan “Het boek alfa” van Ivo Michiels, waarin de auteur de ongebreidelde gedachtestroom van een twijfelende schildwacht weergeeft. Precies omdat die schrijftechniek, “a stream of consciousness”, me niet echt beviel, heb ik nooit “Ulysses” of godbetert “Finnegans wake” van James Joyce ter hand genomen.
Groot was dan ook mijn verrassing toen ik het laatste boek van Jeroen Brouwers opensloeg, en bemerkte dat de auteur zich precies van de door mij verfoeide schrijftechniek bedient. Maar het geniale in het boek van Brouwers is dat het de gedachtegang van een dementerende persoon betreft. Van zo iemand verwacht je geen gestructureerd betoog of sterk uitgekiende gedachten. Bovendien verliest de hoofdpersoon ook nog eens bepaalde woorden, die hij niet meer kan terughalen, en waarvoor hij dan gelijkklinkende namen bedenkt. Dat maakt het al bij al toch nog een vermakelijk boek.
