… the story of a family on the move
Dit jaar zit in onze nieuwjaarsgroet verpakt in een hallucinogene video.
Aanwijzingen:
Men moest het mij geen tweemaal vragen! Natuurlijk was ik bereid mijn lunch op te offeren voor een gegidste rondleiding door het Magritte museum in Brussel.
Sinds klein heb ik een doosje met allemaal postkaarten waarop de werken van mijn uitverkoren artiesten staan. Welnu, dat doosje is voor driekwart gevuld met kunstwerkjes van René Magritte. Ik voelde me dan ook uitgelaten de schilderijen nu eens op ware grootte te kunnen koesteren.
In februari van dit jaar waren we in Hawaii. De bedoeling was dat ik het naar de eilanden vernoemde boek van James Michener zou uitlezen tijdens ons kort verblijf aldaar. Ik had duidelijk het kleine lettertype – gedrukt op wel meer dan duizend pagina’s – onderschat. Pas begin december heb ik de laatste pagina omgedraaid. Echter, geen bladzijde heb ik me verveeld: door een vakkundige mengeling van geschiedenis en fictie bindt de auteur de lezer aan zijn verhaal. Ik weet nu alles over de opeenvolging van volkeren die op de kusten van Hawaii zijn beland en waaruit een nieuw ras van “golden men” is ontsproten.
Het is nu al even, zonet, daarnet, maar nu toch al een tijdje, dat we er nog waren, gezellige tijd, gedane tijd, vervlogen tijd, maar in geen tijd, intieme gedachten en verzonken herinneringen, met bewegende plaatjes terug tot leven gebracht.
Peter
Ken je deze nog : “Joske Vermeulen, Trammezandlei 122, Schoten”? Als je je hart nog eens wil ophalen aan dergelijke fragmenten uit onze recente televisiegeschiedenis; kan je terecht bij “Lang leve de TV”: een overzichtstentoonstelling van 60 jaar openbare omroep in de Sint-Pietersabdij in Gent.
Er zijn twee programma’s die ik wel echt niet heb gezien (of niet hebben willen zien) van de tijd toen de televisie nog volksverheffend moest zijn. Die programma’s waren “Kunstzaken” en “Coda”. Kunstzaken, met Regine Clauwaert, was de ideale plaspauze voor het halfelf journaal en Coda het signaal dat de tv nu echt wel uit kon, tenzij je al rijmelend naar bed wou!
Ik ben geïntrigeerd door volgende passage uit een brief van Félicien Rops aan zijn vriend Nadar:
“You have to realise that I am not a remarkable person at all, but incomprehensible even to myself. While in the cradle I was showered with gifts from many beautiful people who acted as fairies having been invited by my mother to bestow a multitude of different talents upon her son. But the forgotten fairy, the terrible twisted and bandy legged one that is always left out appeared as well. Leaning over my cot, she said I cannot take away the gifts you have just received from these ladies, but I can give you one of my own. Your whole life long, you will never do that which you like best!”
Niets zo verheffend als de gedachte aan onuitgepakte dozen. Wij hebben nu drie soorten dozen :
Elke jaargang komt met een eigen logo omdat we totnogtoe nog nooit dezelfde inpakfirma hadden.
Opdat de dozen niet ons leven zouden bepalen, heb ik een uniek systeem bedacht:
Zo gaat het, zo ging het en zo zal het altijd gaan
Wederom inpakken op een zonnige dag
Aan de rand van afscheid nemen staan
Gekleefd tussen duim en wijsvinger, de zoekgeraakte stift,
het slordig geschreven bestemmingsadres
Pakken te zwaar, dozen te vol, Gent nog ver
Verhuizen als een veelvoud van opgeborgen ervaringen
Wij kwamen toe in Washington D.C. op 5 augustus 2009 en zullen vertrekken op 14 augustus 2013. Onze persoonlijke doorgangstijd is dus vier jaar en negen dagen. Maar heb jij al eens nagedacht over een ander soort doorgangstijd? Over hoe lang voedsel onderweg is van mond tot mond? “What is your personal intestinal transit time?” Welnu, in de VS is er een dame – Mary Roach – die met veel overgave alles over het voedingskanaal heeft bestudeerd. Haar nieuwste boek over dit onderwerp heet “Gulp”. Onderstaand interview met de auteur moet je beluisteren, al was het maar om te weten uit welke gassen een stinkende wind is samengesteld.
“It has been a ride“. Kinderen die amper een jaar terug niet meer dan wat interesse hadden voor muziek, nu op piano, gitaar en blokfluit te zien spelen, is een klein mirakel. En hoe ze reeds met volle aandacht de noten op de partituur volgen, blijft een raadsel voor mij. Abracadabra omgetoverd tot vrolijke deuntjes. In België herinner ik me de muziekles als een straf en notenleer als een vreselijk oponthoud voor meer belangrijke zaken. Maar hier is het de liefde voor muziek die telt, die de kinderen aanspreekt, en hun doet uitkijken naar hun wekelijkse muziekles. En waarschijnlijk ook naar Astrid, die hun telkens weer een klein beetje bemoedert. “I was really flabbergasted“.