… the story of a family on the move
O’velo. Ik heb er dit jaar werkelijk van genoten. Meer hoeft dat niet te zijn: met de fiets van evenement naar evenement door landelijk Vlaanderen. Hieronder een fragment van “Les Fanfoireux” met een soort zigeunermuziek waar je werkelijk vrolijk van wordt. Als je die gemoedstoestand wenst vast te houden, kan je best hier stoppen met lezen.
precies 100 honderd jaar geleden
terwijl de moffen en de geallieerden
zich met aarde besmeurden en
zich van elke cultuur ontdeden
Hoe worden bedrijven terug winstgevend? Volgens Karl Marx waren er maar twee mogelijkheden: absolute en relatieve meerwaardeverhoging, t.t.z. je kan mensen langer laten werken voor hetzelfde loon of je kan ze er harder laten voor werken. Dit is dan ook het referentiekader waaraan ik veel voorgestelde maatregelen ter bevordering van de competitiviteit en de werkgelegenheid toets.
Evenwel, besef ik nu, is er nog een derde manier om de winsten van de bedrijven te vergroten: je vermindert gewoon het loon. Een indexsprong past binnen die gedachtegang. De verrechtvaardiging daarvoor is simpel en lineair: betere winstgevendheid leidt tot hogere werkgelegenheid. Maar wat zeggen de economen van de OESO nu: “een verdere loonmatiging schept geen banen en veroorzaakt sociale ellende”.
Heb je dat ook wel eens dat je een nummertje wel honderdmaal beluistert en je er schijnbaar geen genoeg van krijgt? “Rich Girl” van “Lake Street Dive” (LSD?) pleziert me tijdens mijn dagelijkse pendel, in bed, tijdens de pauze op het werk en in de rij bij de bakker. Het is een cover van “Hall & Oates” uit 1977, maar klinkt bijzonder fris en hedendaags.
Het is de vreemde mix van de sfeer van het repetitiekot, de verzorgde beelden, het professionalisme van de bandleden, en de kracht van de zang die “Rich Girl” bijzonder aantrekkelijk maakt en het bloed voorwaarts stuwt. Op sommige momenten overstijgt de zangeres zichzelf: een pauw die haar schittertende tooi laat zien! Een pareltje, en ik hoop dat jij er even intens kan van genieten.
Ik ontleed zin aan dingen met behulp van cijfers waartoe ik me verhoud. Op 20 oktober 2007 startte deze blog, intussen 7 jaar terug. Dit is het 254ste bericht. 1386 commentaren hebben me reeds mogen verblijden, en geven goesting tot verder schrijven. Elk stuk niet meer dan een 5 seconden hap.
Ik heb 23.761 songs in de wolken hangen, goed voor 68,2 dagen muziek, oftewel 177,37 GIG aan tot nullen en enen gereduceerde muzieknoten.
Klokslag 12 post ik dit bericht, want dan zal ik hier precies 2 jaar meer dan een halve eeuw op deze aardkloot ronddolen. En nog steeds met evenveel gretigheid.
Peter
De Griekse mythen zijn verbazend geruststellend. Toen de giganten streden met de goden van de Olympos, betrad Athene als eerste het strijdtoneel. Zij versloeg onmiddellijk Engelados – de gigant van de aardbevingen – en wierp hem in zee, met daarbovenop het eiland Sicilië. Wanneer Engelados wakker wordt, schudt het eiland en braakt het vuur.
Nu ben ik eens benieuwd wie er zoal onder België is komen te liggen. Iemand enig idee? Terwijl je hierover nadenkt, kan je alvast genieten van onze Griekse kiekjes die op een speciaal ontworpen <<elektronische muur>> zijn bevestigd. Enjoy!
Peter
Ik sta hier bij een bakker in een volkswijk van Athene. Ik bestel twee Griekse broden en krijg er ongevraagd een kaaskoekje bovenop. Met gebarentaal maakt hij mij diets dat het een geschenkje is van hem aan mij. De volgende dag overkomt mijn broer precies hetzelfde. Hij krijgt – ditmaal van de bakkerin – twee koulouri’s gratis. Het hoeft geen betoog dat we deze Griekse snacks met veel goesting hebben verorberd. Dergelijk kleine attenties geven kleur aan de start van de dag en verspreiden zich ongemerkt als een verfrissende nevel over de ervaringen van de rest van de dag.
We zullen eens beginnen waar we zijn geëindigd: met Gent Jazz! Op dit festival hebben we een onwaarschijnlijk goed concert meegemaakt van Ibrahim Maalouf: trompettist van Libanese afkomst maar thans wonend in Frankrijk.
Amai, met “The Crimson Petal and the White” van Michel Faber heb ik intussen een haat-liefde-verhouding: niet slecht genoeg om aan de kant te schuiven, maar ook niet goed genoeg om er fors in door te lezen. Het is het verhaal van twee sterk contrasterende vrouwen in Victoriaans Engeland. Agnes brengt haar dagen door in ledigheid en kijkt vooral uit naar het “seizoen” in de hoofdstad: die tijd van het jaar waarin de bourgeoisie zich vermaakt met theater, toneel en private “high society events”. Sugar daarentegen is een intelligente hoer die de maîtresse wordt van Agnes’ man: een ietwat protserige parfumfabrikant.