… the story of a family on the move
Laten we in het komende jaar vooral veel mededogen hebben met de zwakkeren, de verplaatsten en de vluchtelingen. Vergeet de lijstjes vol goede bedoelingen die niet verder reiken dan onszelf. Doorprik de angst en leef ten volle. 2016 kan zoveel mooier worden dan wat het kneuzenbestel ons aanpraat, maar laten we niet vergeten : het begint bij ons. Laten we mekaar vinden in wat een veelbelovend jaar kan worden. Santé!
Peter
Wist je dat Einstein en koningin Elisabeth (de rode koningin) beide vioolspelers waren? En dat ze op het hof, weliswaar in kwartet, samen met elkaar gemusiceerd hebben? En dat ze nadien met elkaar levenslang gecorrespondeerd hebben? De passie voor muziek liet een innige band tussen beiden toe.
Met ouder worden ontdek ik nieuwe muziek op steeds vreemdere manieren. Laatst in ‘De Afspraak’, op Canvas met Bart Schols, was er een kort hiphop fragment van Tourist LeMC. Nog nooit van gehoord, maar ik was onmiddellijk verkocht. Dit is genietbare hiphop van Vlaamse bodem. Luister maar even mee!
Luc De Vos heeft in Gent indruk gemaakt tijdens zijn ondermaans bestaan. Op de 52ste minuut zingen de supporters van KAA Gent tijdens elke thuismatch “Mia”, als een ode aan de te vroeg gestorven zanger. Hij werd amper 52.
Afgelopen zondag, 29 november, was het precies een jaar geleden dat hij zijn geliefde thuisstad met falende organen voorgoed verliet. En ook dit werd gevierd in de Vooruit, met aandacht voor zijn culinaire voorkeuren en zijn literaire en muzikale kwaliteiten. Het was Vosdag in Gent. Het literair programma kon me evenwel niet boeien. Ja, er waren een paar leuke kortverhalen, maar de beschouwingen over het leven en het literair talent van Luc De Vos was niet meer dan wat geneuzel van intimi. De man werd zowaar vergeleken, godbetert, met Reve en Carmiggelt. Kijk, postuum eren mag, maar overdrijven doet niemand goed, en in de eerste plaats Luc de Vos zelf niet. Nee, geef me dan maar de muzikale intermezzo’s die de literaire blokken aan elkaar schakelden. Daar heb ik van genoten!
Nu het terroristenstof wat is gaan liggen, valt er al wat makkelijker over te schrijven. Toeval of niet, net voor de recente aanslagen in Parijs, waarbij 130 mensen het leven lieten, was ik enigszins verlaat begonnen in “De geopolitiek van emotie”, een non-fictie werk uit 2009 van Dominique Moïsi.
Ik heb de meest recente uitgave gelezen met een herwerkt voorwoord van de auteur dat dateert van na de aanslagen op Charlie Hebdo eerder dit jaar en eveneens in Parijs.
Moïsi laat ons zien dat emotie niet noodzakelijk alleen het individu of de groep betreft, maar ook dat het deel uitmaakt van een bredere cultuur. Hij toont op overtuigende wijze aan dat zowel de VS als de Europese landen beheerst worden door angst voor ‘de ander’, het verlies van de eigen nationale identiteit, en het verglijden van een absolute naar een gedeelde wereldmacht.
Ha, we waren er weer bij. Istanbul is in Gent nedergedaald. Gedurende 10 dagen is in de “Handelsbeurs” en “De Centrale” te horen wat muzikaal leeft in de culturele hoofdstad van Turkije.
De band die me het meest zal bijblijven is ongetwijfeld die van Ilhan Erşahin. Zijn muziek kenmerkt zich door een stomende beat op Westerse instrumenten met jazzy invloeden gemixt met Oosterse klanken. Een crossover waar je alleen maar blij van wordt. Voor al diegenen die het moeilijk hebben met het doorgronden van de cultuur van de ander, lijkt me een dergelijk muzikaal opstapje een ideaal begin. Het is niet al “tristesse” wat vreemd is. Integendeel, luister maar even mee!
Vader & zoon
Zo rond vijftig, krijg je vragen
onvertrouwd, het antwoord schuldig
de noeste boom, zijn schors vervelt
ondanks alles, wachtend, heel geduldig
stationair, tussen bed en wanhoop gekneld
Van zeer graag tot minder graag gelezen boeken.
Jaap Robben – Birk
Het paard van Troje aan de Kouter in Gent is mijn favoriete boekhandel. Niet alleen omdat je er een broodje en een koffie kan nuttigen, maar ook omdat ze sommige boeken van kleine handgeschreven briefjes voorzien. “Debuut van Jaap Robben. Niet tevreden, geld terug,” stond er op het mijne. Nou, dat was een uitdaging die ik graag aanging.
Ik heb het boek niet teruggebracht. Meer nog, in de winkel heb ik ter plekke 30 bladzijden gelezen. Zo geïntrigeerd was ik door het verhaal van de kleine jongen wiens papa in zee verdween, en door de fantasie van het baasje dat zijn papa steeds weer tot leven wekt. Papaoutai?
Ik heb dit boek zeer graag gelezen.
Op 25 september hebben de wereldleiders zich geëngageerd voor het bereiken van de globale doelstellingen inzake duurzame ontwikkeling tegen 2030. Het betreft 17 doelstellingen die zullen gelden voor elk land, en zijn dus niet meer eenzijdig gericht op de armere landen. Voor elk van die doelstellingen worden een aantal “targets” gedefinieerd die zullen beoordeeld worden aan de hand van indicatoren die al dan niet behaald worden. Dat wordt dus wederom een complex verhaal met vele mogelijke interpretaties van vooruitgang. Hoe beoordeel je immers vermindering van armoede, ongelijkheid en onrechtvaardigheid maar met een grote ecologische kost t.o.v. vooruitgang in milieu maar met nog veel armoede, ongelijkheid en onrechtvaardigheid.
Heb je al eens over het volgende nagedacht? In de jaren 90 voelden we ons allen redelijk welvarend. Het was een periode van vooruitgang, van geloof in de toekomst, en van nieuwe mogelijkheden. Heden ten dage daarentegen lijkt het economisch al kommer en kwel en moeten we vooral de buikriem aansnoeren – zo wordt het ons toch verteld – opdat we het later beter zouden hebben.
Er waren eens een fysicus, een filosoof en een wiskundige. Het had het begin van een grap kunnen zijn, maar het is de ontstaansgeschiedenis van de paradox van Newcomb: een paradox over voorspelbaarheid.
De fysicus, William Newcomb, bedacht de paradox maar publiceerde hem niet. De filosoof, Robert Nozick, besprak de paradox voor het eerst in een essay en vernoemde hem naar de bedenker: “de paradox van Newcomb” (in 1969). De wiskundige, Martin Gardner, maakte de paradox bekend onder een breed publiek door erover te schrijven in zijn column “Mathematical Games” in Scientific American (in 1974).
Stel je de volgende situatie voor. Je zit in een spelprogramma en je hebt twee dozen voor jou. In de kleine doos zit duidelijk zichtbaar 100 Euro en in de grote doos zit 0 Euro of 1 miljoen Euro.
Je wordt nu voor de keuze gesteld:
Uiteraard ontbreekt het aan nog wat bijkomende informatie.