… the story of a family on the move
Etienne, Astrid en ik wensen jullie het allerbeste voor het nieuwe jaar. We zijn niet zeker wat dat dan precies moet in houden voor elk van jullie, maar voor ons betekent het in elk geval een goede gezondheid, goede sociale relaties en genoeg bestaansmiddelen voor een prettig verblijf op dit ondermaanse. En als het even kan ook wat meer mededogen voor de medemens die het wat moeilijker heeft. Laten ons hart wat meer spreken in 2017!
Lieve groet van Etienne, Astrid en Peter
Fantastisch vind ik het. Ik krijg er rillingen door. Onderstaande clip dateert van 2005, maar ik zie het nu pas voor het eerst. Het is een muziekclip van Ramses Shaffy, opgenomen vier jaar voor zijn dood. Binnen in de opnamestudio komt een oude frêle man. In de studio staan ook Liesbeth List, zijn compagnon de route, en de zanger Alderliefste. Je weet niet wat te verwachten. En dan zet hij een koptelefoon op en begint te zingen. Wow, die stem, ongebroken. Weg is het lijf dat niet meer mee wil. Er is alleen nog zang en passie, en de herinneringen aan een rijke carrière, die onuitgesproken door zijn omstaanders herkent en gedeeld wordt.
“Seriously?” dat is het woord dat in mij opkomt. Wat is er gebeurd? Net opgestapt, sta ik in het gangpad van de trein naar Brussel samen met Linda, mijn occasionele treincompagnon. Het is zo’n moderne trein met twee stoelen links en twee stoelen rechts. Links zit er een man aan de kant van het gangpad en rechts een man aan het venster. Als een van beiden zich verplaatst, dan kunnen wij twee samenzitten. Ik vraag aan de persoon links of hij zich niet naar rechts wil verplaatsten. Ik ga er van uit dat dit geen probleem zal zijn. De man blijft immers aan het gangpad zitten, maar nu rechts i.p.v. links. “Nee,” zegt de man, “dat ga ik niet doen, want ik ben een boek aan het lezen en ik gebruik de armsteun links voor de ondersteuning van mijn boek.” Seriously?
Hanoi! Dertien jaar eerder was ik hier ook al. Ik liet me toen door het Vietnamees scooterverkeer inspireren tot volgend gedicht.
Vietnamees vrouwenverkeer
van Hang Dao naar Ly Thuong Kièt
zoevend op het puntje van het zadel
met rechte rug, gezwind en koket
of achterop met opstotend bekken
dartel schurend op een rode duozit
sierlijk draaiend rondom Hoan Kièm
met naaldhakjes op een willige schakel
schone vrouwen, wulps in Trang Tièm
flaneer en vervluchtig van me weg
borduursel op een ongeschonden ziel
Peter Van Acker (2003)
Ich habe nicht vergessen, dass ich mit einer Superfrau verheiratet bin.
Peter
Beste broer,
Morgen ben je jarig en ik heb speciaal een gedicht voor jou geschreven met als titel: “62 in Trumpiaanse tijden”. Je zult me alvast vergeven jouw jaardag, zulk een heuglijk moment, te koppelen aan de heer Trump, een verderfelijk man, daar zullen we het wel eens over zijn. Maar ik lees hier – in de nieuwste bloemlezing van de Nederlandse poëzie door Ilja Leonard Pfeijffer – dat gedichten niet moeten gaan over universele gevoelens, boterbloempjes, gierzwaluwen of korenvelden maar bij voorkeur ingebed worden in de actualiteit en de smerige wereld van de hedendaagse politiek.
Ik weet niet waar te beginnen. Writer’s block! Hoe schrijf je over iets dat je nooit had verwacht? Bovendien is er een sluimerend gevoel dat we in de westerse wereld nog niet aan het einde van de rit zijn. We hebben eerst de Brexit gehad, nu Trump, maar wat staat er ons morgen te wachten? Welke populist gaat morgen met de stemmen van het volk lopen?
‘De Race naar het Witte Huis’ is een uniek ooggetuigenverslag van een Vlaming in Washington DC. Het is geschreven door Bart Deelen: collega van de ambassade maar ook vriend voor het leven met een sterke voorkeur voor pizza prosciutto. Minpunt: Anderlecht supporter.
De ‘Race naar het Witte Huis’ leest als een trein. Dat is een prestatie want het is een dikke turf van 340 bladzijden met gedetailleerde beschouwingen over vijf presidentsverkiezingen. En eigenlijk gaat het boek nog verder terug in de tijd, want om de evolutie in het politiek landschap goed te begrijpen passeert de burgeroorlog ook nog eens keer de revue.
Koningin Mathilde en Minister De Croo waren in Jordanië om humanitaire projecten gefinancierd door België te bezoeken. Deze financieringen werden voorbereid door de Humanitaire Dienst van het Ministerie van Buitenlandse Zaken. Dit is precies het werk dat ik samen met een heel team doe: een beetje perspectief bieden aan mensen in nood zodat ze hun menselijke waardigheid kunnen behouden en aan kinderen van vluchtelingen zodat hun kinderjaren geen verloren jaren zijn.
Vijf ministers zitten aan tafel en hebben een budget van 100 miljard Euro te verdelen. De eenheid van verdeling is 1 miljard Euro. De werkwijze die ze volgen voor de verdeling is de volgende: de meest mondige minister mag eerst een voorstel doen, daarna de op-één-na meest mondige, enz. Laten we de volgorde 5-4-3-2-1 van meest mondige naar minst mondige nemen.
Minister nummer 5 doet dus een voorstel voor het verdelen van het budget. Ze stemmen vervolgens. Iedereen moet VOOR of TEGEN stemmen. Onthouding is niet mogelijk. Als 50% of meer VOOR het voorstel stemt, dan wordt het budget verdeeld en is het hele verhaal afgelopen.