… the story of a family on the move
Afscheid
Het is wat het was, maar het is niet langer
Afspraak op zaterdag, bijna ’t verleden,
wat we waren, gestold in weinig woorden,
tot het gezamenlijk verorberen van
wat smakelijk gebak, langzaam vergleden,
een listig en begoochelend ritueel,
dat leidde tot wat onvermijdelijk was.
Niet meer dan dat.
Hieronder drie tips voor een goede boekenstart in 2018. “You won’t regret this”.
Jeroen Olyslaegers – Wil
Het heeft even geduurd voor ik de draad te pakken had, maar toen ik hem had was er geen stoppen meer aan.
“Wil” is een fantastisch boek en handelt over de collaboratie tijdens de tweede wereldoorlog. Wilfried Wil is een hulpagent, met poëtische ambities, die gevangen zit tussen twee werelden: enerzijds moet hij onverkwikkelijke opdrachten uitvoeren voor de Duitsers, en wordt hij daarin aangemoedigd door zijn artistieke mentor en anderzijds helpt hij de broer van zijn verloofde, die eerder onbesuisd zijn nek uitsteekt voor de joden in Antwerpen.
Ergens las ik dat Jeroen Olyslaegers nu eindelijk zijn grote roman te pakken heeft, net zoals Hugo Claus die te pakken had met “Het Verdriet van België”. Welnu dat laatste boek was voor mij kommer en kwel, en vooral oersaai, maar “Wil” van Jeroen Olyslaegers is dat niet. Het is een absolute aanrader voor een frisse kijk op het heikel thema van de collaboratie.
Wat een leuke verrassing. Ik zit in de trein voor mijn dagelijkse pendel naar Brussel. Twee jonge snaken komen de coupé binnengewandeld en vragen beleefd of ze bij mij mogen zitten. Ze zijn gepakt en gezakt, en duidelijk uitgelaten. Ze hebben een jaar lang gespaard en zijn op weg naar Bazel voor de Grand Beatbox Battle 2018. Ik hoor enkele voorzichtige beatbox geluiden. Ik toon mijn enthoesiasme en hun durf groeit gestaag. Ze worden steeds luider maar ook steeds beter. Ook de coupé weet het te appreciëren want op het einde van hun korte vertoning krijgen ze applaus.
Kijk maar even mee!
Peter
P.S. Mijn treinrit kon die dag niet meer stuk ook al zou de trein waarin we zaten het station niet meer verlaten wegens een mechanisch defect.
Vier jonge Hollandse branies voeren allerlei experimentjes uit op straat. In onderstaande clip zijn ze in Suriname. En ik vermoed dat ze op Colakreek zijn. Geestige clip, dat wel, maar het geeft je toch te denken. Wat zou jij doen in een gelijkaardige situatie? In een situatie waar wat aan jou wordt gevraagd. Een eerlijk antwoord wordt geapprecieerd! 🙂
Peter
In wat een rare tijden leven we toch! Het lijkt wel of we aan collectieve waanzin lijden. Eerst een maand niet klagen, dan allemaal vier stippen op onze hand, en dan nu weer een maandje zonder alcohol. Wie doen we daar een plezier mee, behalve de gedachtepolitie?
Nee, geef me dan maar het Gent lichtfestival. En ook al begeef ik me traag sjokkend door de massa, ik geniet, want hier heb ik ten minste zelf voor gekozen.
Ik hoor wel eens zeggen dat de raadsels op intussen… BLOG te moeilijk zijn. Bij een raadsel zweeft er een zekere waas in het oogvocht van de trouwe bloglezer. Edoch, we geven niet op. Het brein aanscherpen is ons doel. Hier gaan we!
Een leraar staat voor een klas van 23 leerlingen. Hoe groot is de kans dat twee leerlingen dezelfde jaardag hebben? Eenvoudig, of toch niet?
Peter
PS: We gaan van een normaal jaar van 365 dagen uit.
Best wel een vermakelijk stuk: “Assisen” in Theater Elckerlyc. Het publiek is de jury en moet zich aan het einde van het stuk uitspreken over de schuld of onschuld van de beklaagde. Nadien wordt de ware toedracht uit de doeken gedaan. Ik had het juist en mijn eega fout. Zo zie je maar weer, hoe voorzichtig je moet zijn met een volkstribunaal.
Maar toch wil ik het daar niet over hebben, maar wel over wat me tijdens de pauze overkwam. Lekker ouderwets komt er zo’n dame tijdens de entr’acte met een ijskarretje de zaal binnengereden. Wij lusten twee ijsjes met nootjes. Die kosten 5 Euro. Ik haal een biljet van 10 Euro tevoorschijn. “Alleen gepast geld,” snauwt de dame me toe. De man naast me – mijn redder in nood, flitst het door mijn hoofd – wenst ook twee ijsjes en betaalt met 5 Euro. De dame heeft nu een biljet van 5 Euro in haar hand en ik één van 10 in de mijne. We kijken mekaar aan. Ze verstrakt, stopt het biljet van 5 in haar geldbuidel en kijft me toe: “ik mag niet teruggeven en aanvaard dus alleen gepast geld, en dat is bovendien al een dienst, want normaal moet je met jetons betalen, en die moet je aan de ingang kopen.”
Snik, het had zo lekker kunnen zijn: ons ijsje.
Peter
Hier zijn we weer met de lezerstatistieken van intussen… BLOG:
Ik kan alleen maar hopen dat jullie er in 2018 ook bij zullen zijn.
Peter