… the story of a family on the move
Voor de mensen die van raadsels houden.
De context
– Je hebt zeven stapels van 100 munten.
– Elke stapel bestaat geheel uit valse munten of geheel uit goede munten. Er zijn geen mix stapels.
– Een goede munt weegt 10 gram en een valse 11 gram.
Jouw gereedschap
– Een precisieweegschaal die tot op de gram nauwkeurig weegt.
Terwijl de tornado’s over Alabama raasden, heeft een andere storm mijn harde schijf geteisterd. Vermomd als een trojaans paard heeft hij lelijk thuisgehouden in het land van “bits” en “bytes”. Met een vernietigende kracht werden bestanden weggeblazen, programma’s ontworteld en “firewalls” omvergeworpen. Zelfs de veilige bunker “Reboot in Safe Mode” werd ontoegangelijk verklaard. Nooit eerder voelde ik me zo machteloos tegenover duistere IT-krachten.
“So, I’ve been to San Francisco … but forgot to wear some flowers in my hair”. Het is niet dat ik de aanhef uit het befaamde liedje van Scott McKenzie vergeten was, maar mijn huidige haartooi leent zich niet meer zo goed voor enige opsmuk met welke teelt dan ook. Deslniettemin heb ik genoten van Frisco. Het is een stad die leeft en waarin homo’s, junks, artiesten en gewone lui vredig naast elkaar gedijen.
Tussen Frisco en LA even gestopt in Cambria voor een bezoekje aan het nabij gelegen “Hearst Castle”. Dit kasteel bewijst waartoe Amerikanen met veel geld in staat zijn: het vermengen van verschillende neo-stijlen tot een afschuwelijk gedrocht. Eclectisch heet dat dan! Gelukkig waren er op een boogscheut van het kasteel ook nog de zeeolifanten te bewonderen. In San Simeon liggen er honderden van die vreemde wezens uit te rusten op het strand tot dat de grote trek zich inzet richting zee einde maart.
“What we need from time to time is a good laugh“. Al was het maar om te vergeten dat de Amerikanen een president hebben met een sociaal profiel die voortdurend toegevingen doet aan de conservatieven binnen de samenleving. Al was het maar om te vergeten dat de conservatieven de macht van de vakbonden willen inperken door ze het recht op collectieve loononderhandelingen voor tewerkgestelden in de publieke sector te ontzeggen. Al was het maar om te vergeten dat collectief Amerika zich thans vergaapt aan de acteur Charlie Sheen die zich geplaagd door drugs en mentale problemen in de vernieling aan het praten is. Al was het maar omdat ik nog steeds geen “convertible” heb gevonden die en ruim genoeg en milieuvriendelijk is.
So, we’ve been to New Orleans in Louisiana. The place where people work to live and not the other way around. The place they call the Big Easy.
gimme a beer
gimme a cigarette
gimme some jazz
in a bar on Frenchmen Street
like the “Spotted Cat”
and I’ll show you
I’m no longer a diplomat
but a man of this world
ready to mingle with people of all kind
Omdat de woorden reeds gedeeltelijk in onbruik zijn, maar ik toch nog over een aanzienlijke platenstapel beschik, besloot ik al mijn elpees te verkopen aan wat er nog overblijft van rare verzamelaars.
De eerste dag verkocht ik 60 elpees gegroepeerd in twee stapels van 30:
– de betere 30 verkocht ik tegen (3) 2 stuks voor een Euro;
– en de mindere 30 tegen (2) 3 stuks voor een Euro.
Mijn dagopbrengst was 25 Euro.
Deze zomer waren we in de “Republika Hrvatska” en daar heb ik het volgende geleerd: een inwoner van de “Republika Hrvatska” heet een “Hr̀vāt”, en meerdere inwoners “Hrváti”. De “Hrváti” hebben hun naam gegeven aan een kledingstuk dat je dagelijks ziet.
Als je “Hrvatska”, “Hr̀vāt” of “Hrváti” meerdere malen herhaalt, dan kom je er van zelf wel achter welk kledingstuk bedoeld wordt. Je hoeft daar uiteraard je tong niet over te breken en kan gewoon naar het audiofragment hieronder luisteren.
Tussen al het feestgedruis door – of moet ik zeggen feestgeruis, want er blijft vaak wat nadien tussen mijn oren hangen – heb ik toch nog wat tijd gevonden voor mijn blog. Nooit gedacht dat ik zo ver zou geraken. Dit is het honderdeneenste bericht. Honderdeneen romans, zoals Aster Berkhof dit jaar presteerde, zou natuurlijk nog leuker zijn, maar dat heb ik vooralsnog niet in mij. Maar laat me niet te minnetjes doen, want honderdeneen is best wel veel.
Nog leuker is dat ik op die honderdeneen berichten reeds driehonderd vierenveertig reacties heb mogen ontvangen. En eigenlijk best nog wel meer als ik ook de reacties zou meetellen die per gewone mail werden verzonden naar aanleiding van een nieuw bericht op de blog. Het zijn precies al die reacties die me telkens weer doen nadenken over een nieuw stukje. Dus bedankt daarvoor!
In de wagen luister ik meestal naar “National Public Radio” op 88.5 FM. Het grote voordeel van dit radiostation is dat het weinig tot geen “commercials” kent. Het nadeel is dat er praktisch geen muziek te beluisteren valt, alleen maar praatprogramma’s, maar liever dat dan nog eens een keertje een reclame van “Shady Grove Fertily Center”.
Een van mijn favoriete programma’s op NPR is “Car Talk”. Het is een inbelprogramma dat gepresenteerd wordt door de gebroeders Tom en Ray Magliozzi. Luisteraars bellen meestal in met een wagenprobleem en de twee broers proberen het defect te identificeren. Maar ze doen dit op een bijzonder humorvolle manier waarbij ze nu eens de inbellers en dan weer zichzelf voor schut zetten. De show start meestal met een grap die ingezonden wordt door een van de luisteraars.
Howard Engel is een Canadese detectiveschrijver die op een dag (21 juli 2001) een vreemde ontdekking deed. Zijn geliefkoosde krant werd plots onleesbaar. Eerst dacht hij dat iemand een grap met hem had uitgehaald door hem een “Servo-Kroatische” editie toe te zenden, maar toen hij een vertrouwd boek uit zijn bibliotheek raadpleegde, kon hij alleen maar vaststellen dat de woorden en letters voor hem alle betekenis hadden verloren. Het konden net zo goed hiërogliefen zijn. Na medisch onderzoek bleek dat een kleine hersenbloeding hem woordblind hadden gemaakt.
Eigenaardig genoeg herwonnen de woorden hun betekenis, als hij ze op papier zette of met zijn vinger in de lucht schreef. De beweging op zich veroorzaakte een herkenning in de hersenen. Uiteindelijk slaagde hij erin terug vlot een tekst te kunnen lezen door met zijn tong de woorden tegen zijn gehemelte te schrijven. Meer nog, hij heeft recent een nieuwe detective geschreven met zijn favoriete held Benny Cooperman in de hoofdrol.