… the story of a family on the move
Het is aan mij voorbij gegaan. Het favoriete drankje uit mijn kinderjaren vierde in 2015 haar 75ste verjaardag. Fanta verscheen bij ons op tafel in die typische geringde 1-liter fles. Toen de kleur veranderde van fel oranje naar troebel geel, vond mijn moeder dat het welletjes was geweest. Fanta werd vervangen door Trudo appelsap, een meer natuurlijk product.
Ik heb zonet een << bijzonder boeiende en kritische tekst >> gelezen van het Internationaal Monetair Fonds over het neoliberalisme. Ja, u leest het goed: kritisch en van het IMF en niet van een of andere linkse organisatie of denktank.
Twee stellingen van het neoliberalisme worden alvast onderuitgehaald. Het betreft de zogenaamde heilzame effecten van de liberalisering van het kapitaalverkeer en van de inperking van de overheid binnen het economisch bestel. Welnu:
1. onvoorwaardelijke openstelling van de kapitaalrekening van de betalingsbalans werkt vaak contraproductief omdat de voordelen van ‘Foreign Direct Investment’ teniet gedaan worden door kortlopend speculatief kapitaalverkeer. Dat laatste verhoogt de kans op een financiële crisis en versterkt de inkomensongelijkheid. De landen die in het verleden verplicht werden door het IMF om de kapitaalrekening open te stellen in ruil voor betalingsbalanssteun (vaak ontwikkelingslanden) zullen alvast blij zijn met dit voortschrijdend inzicht van de financiële instelling.
Zou het dan toch zo zijn dat mensen met een strakke dagindeling productiever en creatiever zijn? Dat een gedetailleerde, nagevolgde dagorde eerder bevrijdend dan benauwend werkt? Moeten we nu elk onderdeel van de dag gaan ritualiseren opdat we ons attenter, bewuster, en dus minder afgeleid van onze taken kunnen kwijten, en dit met een hogere mate van kwaliteit en voldoening?
Een bekende sushi-bar in het Gentse serveert California Rolls in porties van 6, 9 of 20.
Nu wenst de eigenaar te weten wat het grootst mogelijke geheel getal is dat hij NIET met zijn porties kan bedienen?
Kan jij de eigenaar helpen?
Peter
Wordt het niet nog eens tijd voor een pittig raadsel?
Albert en Bernard zijn pas bevriend met Martien. Dolgraag willen ze haar verjaardag kennen. Martien is echter een beetje plagerig van aard en geeft de jongens 10 mogelijke verjaardagen.
En Martien geeft ook twee extra tips: in Albert zijn oor fluistert ze haar geboortemaand (bijvoorbeeld “mei” of een andere maand) en in Bernard zijn oor de dag in de maand (bijvoorbeeld “15” of een andere dag).
Nu ontstaat het volgend gesprek:
Wie kent er professor emeritus Etienne Vermeersch nu niet? Hij komt vaak op televisie en dan vooral in debatten over ethische standpunten. Naarmate de jaren verstrijken wordt hij echter meer en meer onhebbelijk, overtuigd van het eigen gelijk. Hij is een echte doordrammer geworden die het scherpe randje van de betweterigheid al lang heeft overschreden.
Nochtans is hij niet altijd zo geweest. Als professor aan de Universiteit Gent kon hij volle zalen trekken voor zijn colleges filosofie. Hij had daarbij veel aandacht voor de wetenschapsfilosofie inclusief de tak die zich bezighoudt met de wiskunde. Professor Vermeersch kreeg tranen in zijn ogen door de schoonheid van een differentiaalvergelijking. Dat was toch wel straffe kost!
Nu het terroristenstof wat is gaan liggen, valt er al wat makkelijker over te schrijven. Toeval of niet, net voor de recente aanslagen in Parijs, waarbij 130 mensen het leven lieten, was ik enigszins verlaat begonnen in “De geopolitiek van emotie”, een non-fictie werk uit 2009 van Dominique Moïsi.
Ik heb de meest recente uitgave gelezen met een herwerkt voorwoord van de auteur dat dateert van na de aanslagen op Charlie Hebdo eerder dit jaar en eveneens in Parijs.
Moïsi laat ons zien dat emotie niet noodzakelijk alleen het individu of de groep betreft, maar ook dat het deel uitmaakt van een bredere cultuur. Hij toont op overtuigende wijze aan dat zowel de VS als de Europese landen beheerst worden door angst voor ‘de ander’, het verlies van de eigen nationale identiteit, en het verglijden van een absolute naar een gedeelde wereldmacht.
Op 25 september hebben de wereldleiders zich geëngageerd voor het bereiken van de globale doelstellingen inzake duurzame ontwikkeling tegen 2030. Het betreft 17 doelstellingen die zullen gelden voor elk land, en zijn dus niet meer eenzijdig gericht op de armere landen. Voor elk van die doelstellingen worden een aantal “targets” gedefinieerd die zullen beoordeeld worden aan de hand van indicatoren die al dan niet behaald worden. Dat wordt dus wederom een complex verhaal met vele mogelijke interpretaties van vooruitgang. Hoe beoordeel je immers vermindering van armoede, ongelijkheid en onrechtvaardigheid maar met een grote ecologische kost t.o.v. vooruitgang in milieu maar met nog veel armoede, ongelijkheid en onrechtvaardigheid.
Heb je al eens over het volgende nagedacht? In de jaren 90 voelden we ons allen redelijk welvarend. Het was een periode van vooruitgang, van geloof in de toekomst, en van nieuwe mogelijkheden. Heden ten dage daarentegen lijkt het economisch al kommer en kwel en moeten we vooral de buikriem aansnoeren – zo wordt het ons toch verteld – opdat we het later beter zouden hebben.
Er waren eens een fysicus, een filosoof en een wiskundige. Het had het begin van een grap kunnen zijn, maar het is de ontstaansgeschiedenis van de paradox van Newcomb: een paradox over voorspelbaarheid.
De fysicus, William Newcomb, bedacht de paradox maar publiceerde hem niet. De filosoof, Robert Nozick, besprak de paradox voor het eerst in een essay en vernoemde hem naar de bedenker: “de paradox van Newcomb” (in 1969). De wiskundige, Martin Gardner, maakte de paradox bekend onder een breed publiek door erover te schrijven in zijn column “Mathematical Games” in Scientific American (in 1974).
Stel je de volgende situatie voor. Je zit in een spelprogramma en je hebt twee dozen voor jou. In de kleine doos zit duidelijk zichtbaar 100 Euro en in de grote doos zit 0 Euro of 1 miljoen Euro.
Je wordt nu voor de keuze gesteld:
Uiteraard ontbreekt het aan nog wat bijkomende informatie.