… the story of a family on the move
In Suriname kan het hevig regenen. Zo’n tropische regen die je in luttele seconden doornat maakt. ‘Sibibusi’ heet het daar. Het best blijf je op zo’n moment binnen. Daar kan altijd iets moois uit voortkomen. Kijk maar even mee!
Peter
Ik wist het niet, maar ook terugkomen uit Suriname is een avontuur. Eenmaal geland op Schiphol, word je nog in de vliegtuigslurf begroet door twee Duitse schepers die gretig snuffelen aan je handbagage. Vervolgens kom je in een lange gang waar een pre-controle gebeurt door de douaneautoriteiten. Er staan wel zeker 10 man in grijs-zwarte uniformen die er regelmatig een Surinamer uithalen voor een uitgebreide inspectie van de handbagage. “Hoe vaak ga je naar Suriname,” vraagt men mij. Ik zeg: “niet vaak”. “Wanneer was de laatste keer”. Ik antwoord: “zo’n zes jaar terug.” “Da’s inderdaad niet vaak,” lacht de douane-beambte me toe. Ik mag passeren.
Het begon al op het vliegtuig. In het weekoverzicht, dat getoond werd net voor de landing, sprak president Bouterse het land toe en zei tegen belastingverhogingen te zijn maar wel voor koopkracht-ondersteunende maatregelen. In wezen zijn dit tegengestelde maatregelen, maar het ontgaat me of dit ook de president ontgaat. Ik ruik de geldpersen. Een gevoel dat later nog versterkt wordt in het wisselkantoor. De persoon voor mij wisselt zijn buitenlands geld om voor Surinaams papier, wel twee bakstenen hoog. Het zijn hoofdzakelijk nieuwe coupures. Uiteraard wordt dit niet manueel geteld. De obligate telmachine is ook aanwezig. En omdat die niet foutloos is, worden de briefjes telkens tweemaal door de teller gesjeesd.
Afstand verscherpt het inzicht. Ik zit in Paramaribo en mijn gedachten spinnen hier rond enkele recente uitspraken van ministers Jambon (Binnenlandse Zaken) en Geens (Justitie). “De bekering tot de radicale jihad is een proces dat soms maar enkele weken in beslag neemt”, aldus de twee ministers. Welnu, daar heb ik het moeilijk mee! Meer nog, ik geloof het niet. Het is een te eenvoudige verklaring van een complexe werkelijkheid. Het gaat voorbij aan een politiek die reeds decennialang gefocust is op Vlaams-Waalse tegenstellingen, en vergeet dat er hier intussen een heleboel vreemden wonen met andere besognes. Het gaat voorbij aan een arbeidsmarkt waar allochtonen sterk gediscrimineerd worden, met als enig perspectief een troosteloos bestaan in de getto’s van onze grote steden. Het gaat voorbij aan een ontkerkelijkte maatschappij die maar geen plaatsje vindt voor een groep met sterk religieuze gevoelens.
Ik wist het meteen. Hier zit ik goed. De gebakken patatjes zagen er heerlijk uit: niet te dik en vooral heerlijk krokant-bruin afgebakken zonder dat het als een harde korst aanvoelt. Dit is een “trip down memory lane”, want precies zo maakte mijn moeder zaliger ze klaar. Ik zit hier in Ai Villini, een volks restaurant in een uithoek van toeristisch Rome. Mijn tevredenheid stijgt wanneer de wijn wordt aangerukt. Een halve liter is precies dat: een halve liter en niet de helft van een normale fles waaruit je amper twee glazen schenkt. Als toetje neem ik huisgemaakte pannacotta, overgoten met een heerlijke coulis van gemengde rode vruchten. En ook de prijs voor dit klein bacchanaal valt best mee: amper 25 Euro. Dat is in elk geval minder dan de helft van wat ik eerder op de dag voor een karige lunch in een resto nabij de Piazza del Popolo betaalde. Tevreden en voldaan stap ik huiswaarts!
Het moeten niet altijd oude vertrouwde auteurs zijn die op het nachtkastje belanden. Hieronder drie boeken van voorheen ongelezen auteurs: een van een Nigeriaanse, een van een Finse en een van een Vlaamse schrijver.
Chigozie Obioma – De verboden rivier
Dit is mijn tweede Nigeriaanse auteur, na Chimamanda Ngozi Adichie, die me danig goed bevallen was, dat ik dan ook vol verwachting aan “De verboden rivier” ben begonnen.
In een stad in Nigeria ontsnappen vier broers aan het strenge toezicht van hun vader. Ze gaan vissen in de rivier die voor alle dorpelingen verboden is. Daar doet een dorpsgek hun een vreselijke voorspelling: Ikenna, de oudste broer, zal door een visser vermoord worden. Deze voorspelling zet de band tussen de broers op het spel en ontketent een aantal tragische gebeurtenissen.
De auteur heeft me bij momenten echt verrast. Er staat prachtige beeldspraak in dit boek: “Hoewel het christendom Igboland bijna volledig had schoongeveegd, waren er nog kruimels en brokjes van de traditionele Afrikaanse religie aan de bezem ontsnapt.” Wie dit kan schrijven, belooft een groot auteur te worden. Ik zeg wel “belooft’, want soms was er net ietsjes teveel beeldspraak en vroeg ik me bijwijlen ook af hoe het toch komt dat bijgeloof zo’n populair thema is bij Afrikaanse schrijvers. Chigozie Obioma heeft talent zat en zou dit moeiteloos kunnen overstijgen.
Ik sta hier in de rij met vele wachtenden voor mij. De reden is eenvoudig. Alicja Gescinska signeert haar eerste roman: “Een soort van liefde”. Het wachten duurt lang.
Ik denk aan wat ik haar zal vragen op het voorblad te schrijven. Een koppeltje achter mij denkt aan hetzelfde. Hij wil dat ze iets spontaans liefs voor hem bedenkt. Zij kan niet op bevel spontaan zijn. Enfin, hoe het ook zij, er komt wel geen schot in de rij.
Uiteindelijk is het mijn beurt. Ik ben al een beetje moe van het lange wachten. “Wat moet ik er in schrijven,” vraagt Alicja. Ik zeg, “Amaai… dat duurt hier lang, langer dan het leven.” Ze schrijft het netjes op.
Beste mensen geen paniek, er is niets aan de hand, maar mijn huis is zo leeg … en ik eet … oh zo ongezond 
!
Peter
Wordt het niet nog eens tijd voor een pittig raadsel?
Albert en Bernard zijn pas bevriend met Martien. Dolgraag willen ze haar verjaardag kennen. Martien is echter een beetje plagerig van aard en geeft de jongens 10 mogelijke verjaardagen.
En Martien geeft ook twee extra tips: in Albert zijn oor fluistert ze haar geboortemaand (bijvoorbeeld “mei” of een andere maand) en in Bernard zijn oor de dag in de maand (bijvoorbeeld “15” of een andere dag).
Nu ontstaat het volgend gesprek:
Sprakeloos…
Peter