Zo gaat het, zo ging het en zo zal het altijd gaan
Wederom inpakken op een zonnige dag
Aan de rand van afscheid nemen staan
Gekleefd tussen duim en wijsvinger, de zoekgeraakte stift,
het slordig geschreven bestemmingsadres
Pakken te zwaar, dozen te vol, Gent nog ver
Verhuizen als een veelvoud van opgeborgen ervaringen
Wij kwamen toe in Washington D.C. op 5 augustus 2009 en zullen vertrekken op 14 augustus 2013. Onze persoonlijke doorgangstijd is dus vier jaar en negen dagen. Maar heb jij al eens nagedacht over een ander soort doorgangstijd? Over hoe lang voedsel onderweg is van mond tot mond? “What is your personal intestinal transit time?” Welnu, in de VS is er een dame – Mary Roach – die met veel overgave alles over het voedingskanaal heeft bestudeerd. Haar nieuwste boek over dit onderwerp heet “Gulp”. Onderstaand interview met de auteur moet je beluisteren, al was het maar om te weten uit welke gassen een stinkende wind is samengesteld.
“It has been a ride“. Kinderen die amper een jaar terug niet meer dan wat interesse hadden voor muziek, nu op piano, gitaar en blokfluit te zien spelen, is een klein mirakel. En hoe ze reeds met volle aandacht de noten op de partituur volgen, blijft een raadsel voor mij. Abracadabra omgetoverd tot vrolijke deuntjes. In België herinner ik me de muziekles als een straf en notenleer als een vreselijk oponthoud voor meer belangrijke zaken. Maar hier is het de liefde voor muziek die telt, die de kinderen aanspreekt, en hun doet uitkijken naar hun wekelijkse muziekles. En waarschijnlijk ook naar Astrid, die hun telkens weer een klein beetje bemoedert. “I was really flabbergasted“.
Herinner je je nog die westerns van John Ford met John Wayne in de hoofdrol? Een gedeelte van die films werd steevast opgenomen in “Monument Valley”: die kale vallei bezaaid met vreemde rotsformaties op de grens van Utah en Arizona. Het heeft mij, en waarschijnlijk ook miljoenen anderen, een onuitwisbaar beeld van het Wilde Westen gegeven.
Thans behoort “Monument Valley” de Navajo’s toe. Zij moeten vast hard lachen wanneer in die oude Ford films de indruk wordt gewekt dat een dagenlange trektocht in werkelijkheid niet meer dan wat gehos rond steeds dezelfde rots was. Of wanneer een overmacht aan Apaches (zolang het maar geen Navajo’s zijn) zich als gemakkelijke schietschijven laten uitdunnen door een kleine groep cowboys. En het meeste grappig zijn misschien nog wel die typische drietandscactussen die handig in het decor werden geplaatst maar in “Monument Valley” eigenlijk niet voorkomen.
“intussen… BLOG” gaat vreemd. Deze week bezetten drie broers en een vader – de familie Staes – de blog met vier gedichten uit hun eerste gezamenlijke en geniale bundel: “Moerasdrift” (alleen te verkrijgen bij de betere Belgische boekhandel, ttz de Groene Waterman in Antwerpen). Spaar uw lof en commentaar niet!
Moerasdrift
moe-ras-drift (de; m; meervoud moerasdriften)
1. gevoel dat iemand overkomt bij het naar buiten kijken (uit trein, vliegtuig…) en alles voorbij zien gaan zonder details te kunnen ontwaren 2. honger naar meer, roep om verduidelijking 3. toestand waarin iemand zonder vooropgesteld doel of bestemming zich laat meevoeren zonder angst te zinken
Het huis rust in de voorschoot van de tuin
onder een hoed van Roomse dakpannen.
De bakstenen, warme hand…
“Hallo. Je bent thuis.”
Mijn huis, met kinderjassen slordig op de trap,
de tuin met ongeknipte rozenstruiken,
schuingegroeide haag en oprukkende netels.
Op de zitbank zitten, zoals altijd, mijn ouders:
wazig, soms doorschijnend of zelfs
onzichtbaar.
Het hele jaar door waken ze over de kinderfiets;
een karkas van verroeste buizen tussen de netels,
hun cadeautje voor mijn oudste kind.
Laatst, in de ochtendmist, meende ik ze te zien;
mijn groot geworden kinderen,
kletsnat in de zomerregen,
springend als bosdolfijnen.
Mijn tuin is nooit helemaal leeg , de herinneringen
hangen als rood ingepakte nieuwjaarsgeschenken
aan de dikke takken van de negen eikelbomen.
Als ik nadenk, eerbiedig kijkend naar de kinderfiets,
overvalt het mij als lauw vijverwater:
ik heb maar een minuut geleefd, maar God,
wat was het prachtig!
Zap
en ik ben dood
niet zo half, maar echt, als een volkoren zonder stopknop
gesneden
bio afbreekbaar
brood
minstens 1806 kippen gegeten
gedrenkt in 1 veld Châteauneuf men kloten 67
1 000 000 mensen gebeld
wanhopig
de helft was bezet
65 landen bezocht
de Walen zelfs niet meegeteld
3 huizen gebouwd
60 vrouwen verkend
(tegelijkertijd)
af en toe een kasteel gezien tussen de bomen
vanuit een onbestemde trein
als ik zwalpte met moerasdrift
af en toe
een pleister
een levende doos van EHBO
af en toe
een jij
een zij
minstens 1 triljard bewegende beelden opgeslagen in mijn
brein
alles blank nu
eerlijk
naakt
de filter staat op orgastische minuten
of zelfs
fluwelen uren van geluk
Zelf ook een gedicht op “intussen… BLOG” plaatsen? Ken geen vrees! Plaats ze hieronder als reactie, of zend ze in voor plaatsing als een afzonderlijk bericht.
“First impressions often lie, they always fool the naked eye!” Voor ons op de bühne staat Ana Popovic. Iets lijkt niet te kloppen. Ana Popovic lijkt eerder thuis te horen in de dure winkels van “Friendship Heights“, een meer sjieke buurt aan de rand van Washington DC. Ik zie ze eerder op haar hoge hakjes in een winkel van Louis Vuitton of Jimmy Choo dan op het podium van de “Bethesda Blues & Jazz Supper Club.” Maar dan begint ze op haar Fender Telecaster te spelen en langzaam daagt het me waarom ze de bijnaam “the Serbian scorcher” draagt: haar gitaarspel is verschroeiend. En de kleine pasjes naar de micro – als van een dame die met grote spoed op te hoge schoentjes naar het toilet moet – nemen we er graag bij.
Op de universiteit leerde ik nog definities uit het hoofd alsof het wetten gehouwen uit steen betrof. Na al die jaren zit het er nog steeds in, en ik vrees dat ik het er niet meer uit krijg: “Economie is de studie van het menselijk streven naar de bevrediging van behoeften met behulp van schaarse middelen”. Wat we er niet bijleerden is dat in een kapitalistische economie die behoeften voortdurend uitdeinen en ons tot slaaf maken van voornamelijk ingebeelde noden, en met als vervelende consequentie dat ook het menselijk streven – lees onze arbeid – nooit voldoende is. We produceren thans in de Westerse wereld vier tot vijfmaal meer goederen en diensten dan honderd jaar terug, maar toch is de hoeveelheid arbeid nauwelijks verminderd. We hebben arbeid tot doel verheven en zijn vergeten dat het slechts een middel is voor een goed leven, dat uit andere dan materiële zaken bestaat, zoals een goede gezondheid, vriendschap, persoonlijkheid, respect, harmonie met de natuur, veiligheid en vrije tijd.
Vandaag is het Moederdag Het mag alleen maar een dag van gezelligheid zijn. Een dag van een lach maar zonder de traan. Dat zijn we bij tijd en wijlen niet alleen aan ons zelf verschuldigd, maar ook aan alle moeders die hun kinderen met raad en daad bijstaan. Onderstaande video geeft plezier en is dus geschikt voor deze heuglijke dag. Niet?
Weer al eens hebben we iets prettigs voor het laatst meegemaakt! Niet alleen omdat het voor ons de laatste Nederlandse feestdag in Washington D.C. wordt, maar ook omdat het vanaf volgend jaar Koningsdag zal heten en op 27 april zal worden gevierd. Astrid was de ster van de Nederlandse ambassade en gaf met “het Wilhelmus” extra cachet aan deze heuglijke gebeurtenis van onze noorderburen. Kijk maar even mee … en wie goed luistert, hoort mijn harmonieuze samenzang bij de aanhef. “Enjoy!”
