Ik ben sinds kort lid van een boekenclub in Kuala Lumpur. Alleen maar vrouwen, behalve mezelf dan. En het is best wel gezellig, want bij elke samenkomst worden er lekkere hapjes geserveerd uit het land van de gastvrouw om de boekbespreking licht verteerbaar te houden. En ook het basisidee van de club is vrij simpel: een boek per maand, dat niet te dik is, wordt besproken in een telkens andere setting.
Maar mijn god, wat heb ik al een aantal vreemde boeken gelezen. “All the lovers in the night” van Mieko Kawakami vereist vooral een portie doorzettingsvermogen. Het boek dompelt je onder in het gevoelsleven van Fuyoko Irie, een dame die in isolement leeft, nagenoeg geen vrienden heeft maar plots “wakker” wordt na een ontmoeting met een mysterieuze maar al even miserabele man. Van dit boek werd ik niet echt vrolijk. En dan had ik nog niet eens “Orbital” van Samantha Harvey gelezen. Het perspectief van waaruit dit boek wordt geschreven is vast origineel, want niet iedereen zoomt in op het leven van een aantal astronauten in de ruimte, maar om daarvoor de Booker Prize te winnen is dan ook weer een brug te ver. Volgens mij hadden de juryleden na het roken van wat pot een keer te veel rond hun eigen beoordelingsas getold. “Small Things Like These” van Claire Keegan gaat dan weer zo traag vooruit, dat zelfs het omkeren van een bladzijde zwaar aanvoelt. En ja, het leven onder het Ierse katholieke juk was vast geen pretje, maar dat ze uit dit boek ook nog eens een langspeelfilm hebben gepuurd tart elke verbeelding, want het gehele verhaal is te vertellen in drie zinnen.
Ben nu benieuwd naar wat ik zo nogal ga lezen! Ik blijf wel gaan want de volgende bespreking is bij de Cubaanse en die hebben vast heerlijke drankjes om alles door te spoelen.
Peter
Eindelijk nog eens tijd om iets te schrijven!
ONTZETTEND druk geweest de laatste weken.
Zo hebben we van 2 tot 8 mei redelijk onaangekondigd een Filipijnse bezoeker gehad, Candida. Dirk heeft haar gesteund als Foster Parent (Plan International), maar nadien ook privé om haar secundair onderwijs te bekostigen en om uit werken te kunnen gaan in Taiwan. Nu woont en werkt ze in Israël als “care giver” voor een rijke dame die in een revalidatiecentrum verblijft, na een mislukte rugoperatie. Een rotjob bij een ondankbaar, nukkig mens, maar Candida verdient er goed en kan dan ook veel geld opsturen naar haar familie.
Dirk heeft gedurende vele jaren zijn zus bezocht in de home in Lemberge, elke maandag en vrijdag. Enkele weken geleden was ze zodanig verzwakt, dat Dirk iedere middag bij haar ging om haar eten te geven. Uiteindelijk kon ze geen voedsel meer opnemen en werd er palliatieve zorg toegediend. Op 27 april is ze overleden.
Ik ben zelf ook bezig met tal van kleine projectjes, die de nodige tijd vergen (zeker als je zo traag bent als ik). Zo was er de dead line voor onze FLOkRAnt (Flora krant) waarin ik 4 artikeltjes moest schrijven en voorzien van foto’s. Op 22 mei gaan we op daguitstap met de RyhoveMerels. Dat zijn de gepensioneerde medewerkers van de beschutte werkplaatsen De Merel en Ryhove. Al 15 jaar organiseer ik maandelijks een koffie- en spelnamiddag en in de lente een trip per trein. Deze keer gaan we naar Deinze. De hele voorbereiding is voor mijn rekening: programma samenstellen, restaurant boeken, treintickets, uitnodigingen en inschrijvingen, enz. En dan heb ik het nog niet gehad over de Creaclub in de home Zilvermolen in Zwijnaarde, GroenPlus, Grootouders voor het Klimaat, …
Morgen gaan we naar Bxl betogen tegen de genocide in Gaza, ook al is het moederdag.
Veel tijd om boeken te lezen is er dus niet. De film over de Ierse nonnen en hun misbruiken werd hier fel bejubeld, vooral omwille van de Vlaamse regisseur. Ik vond het een saaie bedoening.
Nu kijken we uit naar de documentaire van David Attenborough, die volgende week 100 wordt. Het gaat over de OCEANEN en hun cruciale rol in het ecosysteem van onze aarde !!!
Hopelijk zien jullie de film ook.
Hartelijke groeten
Lieve P.