Ik ben sinds kort lid van een boekenclub in Kuala Lumpur. Alleen maar vrouwen, behalve mezelf dan. En het is best wel gezellig, want bij elke samenkomst worden er lekkere hapjes geserveerd uit het land van de gastvrouw om de boekbespreking licht verteerbaar te houden. En ook het basisidee van de club is vrij simpel: een boek per maand, dat niet te dik is, wordt besproken in een telkens andere setting.
Maar mijn god, wat heb ik al een aantal vreemde boeken gelezen. “All the lovers in the night” van Mieko Kawakami vereist vooral een portie doorzettingsvermogen. Het boek dompelt je onder in het gevoelsleven van Fuyoko Irie, een dame die in isolement leeft, nagenoeg geen vrienden heeft maar plots “wakker” wordt na een ontmoeting met een mysterieuze maar al even miserabele man. Van dit boek werd ik niet echt vrolijk. En dan had ik nog niet eens “Orbital” van Samantha Harvey gelezen. Het perspectief van waaruit dit boek wordt geschreven is vast origineel, want niet iedereen zoomt in op het leven van een aantal astronauten in de ruimte, maar om daarvoor de Booker Prize te winnen is dan ook weer een brug te ver. Volgens mij hadden de juryleden na het roken van wat pot een keer te veel rond hun eigen beoordelingsas getold. “Small Things Like These” van Claire Keegan gaat dan weer zo traag vooruit, dat zelfs het omkeren van een bladzijde zwaar aanvoelt. En ja, het leven onder het Ierse katholieke juk was vast geen pretje, maar dat ze uit dit boek ook nog eens een langspeelfilm hebben gepuurd tart elke verbeelding, want het gehele verhaal is te vertellen in drie zinnen.
Ben nu benieuwd naar wat ik zo nogal ga lezen! Ik blijf wel gaan want de volgende bespreking is bij de Cubaanse en die hebben vast heerlijke drankjes om alles door te spoelen.
Peter