Als je al zo lang in den vreemde hebt gewoond, dan sleep je van elke plaats wel iets mee. En het deed me wat, toen ik vernam dat Oliver Mtukudzi gestorven was op 23 januari jongstleden. Deze Zimbabwaanse artiest heeft ons zo veel plezier geschonken. Zijn CD “Tuku Music” hebben we grijs gedraaid (voor zover dat kan). Nooit vergeet ik zijn concert waarin hij in het voorprogramma vele malen beter was dan Salif Keita, de hoofdact, en die later op de avond krampachtig probeerde beter te doen.
Maar na de traan komt de lach en het is het gegiechel van mijn vrouw dat me van Zimbabwe naar Suriname bracht. En deze keer geen herinnering, maar wel iets nieuws. Rayen Panday moet je zeker bekijken. Hij is een echt goede cabaretier en zijn imitatie van een creoolse CEO uit Suriname vind ik weergaloos.
En als je eenmaal aan het lachen bent, wil je dat blijven doen. Daarom heb ik er als uitsmijter nog een clip van Roue Verveer aan toegevoegd. En nu moet ik stoppen, want Sandra roept.
Peter