Category: Kunsten

No money, no life!

“Hé, dat nummertje ken ik,” riep ik enthousiast, “dat is van Remmy Ongala.” De aanwezige Tanzanianen schudden meewarig het hoofd. Weer een blanke die het beter weet! “Neen, het is van Cosmas Chidumule,” pareerden ze eenstemmig.” Ik ben het nadien gaan uitpluizen, en wat blijkt: we hebben beiden gelijk. “No money, no life”, want zo heet het nummer, is verschenen op een plaat van Remmy Ongala, op het Real World label van Peter Gabriel, maar de zanger was Cosmas Chidumule.

Overigens heb ik een oude opname teruggevonden waarop Remmy Ongala en Cosmas Chidumule samen het nummer brengen in uitsluitend het Swahili. De versie die ik ken is een mix van Engels en Swahili. Kijk maar even mee, hoe broeierig het er hier aan toeging in de jaren 90.

video
play-sharp-fill

Peter

Promoting female artists in Tanzania

All the artists

Op zondag 27 juni was het weer zo ver! Voor de tweede maal op rij organiseerden mijn wederhelft (sommige zeggen “my better half”) en ik een expositie van Tanzaniaanse artiesten in de tuin van de residentie. Deze keer lag de focus op kunst gemaakt door vrouwen. Zesentwintig vrouwen toonden hun werken, maar er waren ook wat mannelijke kunstenaars die zich verdienstelijk hadden gemaakt met het omkaderen van hun vrouwelijke collega’s. Een kleine catalogus van wat er te zien was, kan je <<hier>> downloaden. Het was wederom een groot succes.

Mama Balozi and Poni YengiMe, Mama Balozi and Happy RobertsBalozi and Tura Editha Gyindo

Peter

Non-fictie

Als je stante pede op zoek bent naar een bijzonder goed non-fictie boek, twijfel dan niet langer, en lees onmiddellijk de bespreking van het derde boek hieronder. Een ware aanrader!

Frank Westerman - el negro en ikFrank Westerman – el negro en ik

Dit verhaal van Frank Westerman wordt steeds interessanter naarmate je verder in het boek vordert. Als negentienjarige student staat de auteur in een Spaans museum oog in oog met een opgezette Afrikaan: ‘El Negro’. Wie is deze mens? En wie heeft zijn lichaam geprepareerd?

Wat aanvankelijk vrij banaal begint, zal uiteindelijk uitgroeien tot een zaak van de Verenigde Naties. Maar voor het zo ver is, word je door de auteur meegenomen op zijn zoektocht naar het spoor van El Negro van Barcelona naar Parijs tot Kaapstad.

Het verhaal wordt opgeleukt met de (voor mij zeer herkenbare) ervaringen van de auteur als ontwikkelingswerker, en die hem er uiteindelijk toe zal besluiten als journalist verder door het leven te gaan.

Interessant boek: leest vlot en niet te lang.

Continue reading “Non-fictie”

Merelbeekse yin en yang

‘t Is hier dat je bent gebleven
De grond die ik ben ontstegen
Hier heb je de aarde verlucht
Die ik benauwd ben ontvlucht
Vol gepoot met talrijke nazaten
Die ik een voor een heb verlaten
Omringd door een rijke oogst
Verliet ik koppig de eigen kroost
Nu jij plots in stilte ben gegaan
Heb ik altijd je keus verstaan
‘t Is dat je ‘t anders wou beleven
Het leven dat men ons zou geven

Peter

Vito no wani

Nellie BakboordDie ochtend, toen Sofia Giulietta hardhandig stond te rukken aan de lange oranjekleurige hondenriem keek ik haar kant uit. Toevallig. Sofia Giulietta en Francesco Mateo zijn onze Italiaanse buren. Uiterst rechts vanuit onze kant, acht huizen verder. Ze wonen er nog maar net. Jong stel. Vriendelijk. En altijd, als ze met Vito hun robuuste herder langslopen overenthousiast knikken. Terugknikken was het beste. Eigenlijk mogen zij tegen mij gewoon buon giorno zeggen. Ik ben het Italiaans sinds kort wat meer woordjes machtig. Vanochtend kon ik Sofia Giulietta on-op-ge-merkt gadeslaan. Vanuit mijn slaapkamerraam. Om alles tot in het kleinste detail goed te kunnen zien stond ik een beetje op mijn tenen. Achteraf verschrikkelijk jammer dat ik dit tafereel die ochtend niet geklokt heb. Vito bleek overduidelijk niet geluimd uitgelaten te worden. Het hardhandig rukken werkte niet. Noch het temperamentvol boos kijken naar Vito noch de driftige uitziende Italiaanse gebarentaal. Vito bewoog niet. Mijn aandacht was gefocust. In geen velden of wegen was Francesco Mateo te bekennen. Sofia Giulietta rukte, zakte door de knieën en fluisterde, ooghoogte Vito, gevoelige Italiaanse woordjes. Dio mio!

Continue reading “Vito no wani”

En ik neem mee…

Soms kan ik me met echte beuzelarijen bezig houden in mijn vrije tijd. Dan denk ik: als ze me nu op een onbewoond eiland zouden zetten en me de toestemming geven om vijf muziek albums mee te nemen. Welke albums zouden dat zijn?

Tot nog toe heb ik de lijst al kunnen verfijnen tot zes. Ik denk nog even na over welke van de zes er uit moet, maar mijn lijstje ziet er als volgt uit:
1) Babylon by Bus – Bob Marley
2) Live: Paris-Ziguinchor – Toure Kunda
3) Black and Blue – Rolling Stones
4) Them Changes – Ramsey Lewis
5) Blues and Ballads – Brad Mehldau Trio
6) Lost Heroes – Iiro Rantala

Continue reading “En ik neem mee…”

Vito, vieni qui!

Nellie BakboordSinds een jaar wandel ik 1x per week met Francesco Mateo, Sofia Giulietta en hun prachtige Italiaanse herder Vito. We lopen dan rechtstreeks naar het spoor waarlangs een speciale hondenuitlaat is. Tijdens deze wandelingen worden mijn Italiaanse buren een woordje Nederlands rijker. Verder dan buongiorno, ciao, pizza Margherita en spaghetti kom ik nog niet. De typische temperamentvolle Italiaanse toon heb ik me wel eigen gemaakt. Onvervalst Italiaans. Soms verbaas ik me hoe snel dit is gegaan.
Afgelopen week, tijdens een poepstop van Vito vroeg ik, in stukjes begrijpbaar Nederlands wat de naam Vito betekende. Stom genoeg had ik hier niet eerder naar geïnformeerd.
Vito betekent leven, levendig. Zeer toepasselijk! Tijdens het uitlaten laat Vito zodra de hondenriem los is, niets anders zien dan springen, rennen en bijna constant kwispelen.
Overmoedig zei ik gisterenavond op hun verzoek ‘si grazie’, ‘ik laat Vito aanstaande zaterdagavond wel uit’.
Snel zocht ik op mijn chromebook naar wat Italiaanse instructiewoordjes. En ook de uitspraak. Bij het uitlaten van Italiaanse honden misschien belangrijker dan de betekenis.
‘Vito, kom hier. Vito zit. Vito, lopen. Vito, geef pootje. Vito, je bent lief ‘.
En dan uit mijn jaszak, een hondenbrokje.

Continue reading “Vito, vieni qui!”

People have the power

Begrijp me niet verkeerd, kippenvel krijg ik ervan, van Patti Smith haar lied “Power to the People” te zien zingen samen met Choir! Choir! Choir!, een open koorgezelschap uit Toronto. Ronduit fantastisch!

Maar waar ik meer moeite mee heb, is de centrale zin: “Power to the People”, want sinds het in de Verenigde Staten bijna misliep, ben ik nog meer dan vroeger beducht voor wat het volk eigenlijk wil. En als ik zie hoe in deze regio, waar ik thans woon, het volk gelaten reageert op misbruik van staatsmacht om toch maar de controle over zij in wiens naam zij spreken te behouden, dan stemt dit mij eerder pessimistisch dan optimistisch over wat een volk met zijn kracht vermag.

Toch ben ik geen misantroop, en blijf ik samen met Patti Smith, vanuit een soort ingekerfd tienerverlangen, geloven in:

… The power to dream, to rule
To wrestle the earth from fools
It’s decreed the people rule …

video
play-sharp-fill

Peter

Puur plezier

Puur plezier. Dat hebben we nodig in deze moeilijke tijden. 

Ik hou van dit gezinnetje: van het geduld en de wijsheid van de vader, het gegniffel van de oudste, de timiditeit van de middelste en de onbezonnenheid van de jongste. Konden we alles maar met evenveel positieve energie aanvatten.

video
play-sharp-fill

Peter