Je moet het toch maar doen. Hier loopt een man rond, mijnheer Hong, die pretoogjes heeft bij het idee dat hij een net een totaal vervallen krot heeft gekocht in Papan, een spookstadje nabij Ipoh in centraal Maleisië. Hij wijst me vol trots naar de boom die door het dak groeit en die hij net gesnoeid heeft om hem levensvatbaar te houden. Ook is hij verheugd over zijn nieuw huisnummer 47, wat het omgekeerde is van 74, waar vroeger een Euraziatische vrouw leefde die zich had verzet tegen de Japanse bezetting tijdens WO II, en aan wij hij een museum wil wijden.
En dan heb je nog mijnheer Chang, die in een parallelstraat woont en die me ongevraagd toevertrouwt dat hij liever in deze spookstad woont dan de hele dag naar het gekwetter van zijn vrouw te moeten luisteren. Hij zal de voormiddag aan ons been blijven hangen, want hij heeft misschien wel niet zijn vrouw, maar wel ons gezelschap nodig.
Er is hier veel schoonheid in verval te zien, maar of het ooit een toeristische trekpleister zal worden, betwijfel ik. En daar zullen de enkele overgebleven dorpelingen die zich aan de rand van het dorpje in het lokale barretje reeds van ‘s morgensvroeg bezatten, niet veel aan veranderen.
Peter
Wat een mooie reportage, in schrift en beeld.
Prachtige reportage. Misschien geen toeristische trekpleister maar wel een mooie bestemming voor urban explorers.
Barretje…kon eerst niet goed volgen…mensen die in een hoofddeksel zitten 🤣 misschien met 1 R kweet ni… maar dit is het soort plaatsen dat ik gewoonlijk opzoek…niet te toeristisch en mogelijkheid om op een aangename manier met de locals kennis te maken…en het is fijn dat ze denken dat ze in de beste plaats ter wereld wonen… gelukkig zijn ze dus 😊