Een begrafenis van een collega! Altijd een moeilijk moment. Ik zie de eerste en de tweede vrouw van de overledene elkaar stevig omhelzen. Een mooi moment.
En dan denk ik aan de kunstenaar Roger Raveel die zijn muze en partner Zulma verloor in 2009 na een huwelijk van meer dan 60 jaar. Onder haar grafsteen is plaats voor twee, ware het niet dat Roger Raveel twee jaar later, op 89-jarige leeftijd hertrouwde met Marleen Muer, die toen 52 was. En nog twee jaar later, in 2013, stierf Roger Raveel aan de gevolgen van een longontsteking. Marleen Muer begroef Raveel op hetzelfde kerkhof van Zulma maar onder een andere grafsteen. En voor alle duidelijkheid, liet ze alvast haar eigen naam onder die van de kunstenaar graveren.
Ik heb zo het vermoeden dat Zulma en Marleen elkaar bij leven nooit stevig omhelst zouden hebben.
Peter
Ach wat maakt het uit…dood is toch dood vind ik…maar anderzijds…zou een vent dít doen?
Tsja wat doen we met dit soort dingen? Het doet me denken aan Oeganda waar we samenwerkten met de Diocesean father die de grootste entrepreneur van het dorp was. En bij de sluiting van het project zagen we een jongen die als twee druppels water op de Diocesean father leek (en waarschijnlijk een zoon van hem was) en openlijk overal bij betrokken was. Andere culturen gaan toch heel anders met zulk soort dingen om. Is een “buitenvrouw” in Suriname te vergelijken met een tweede vrouw? Ik weet het allemaal niet en ik ben er in de loop der jaren in het buitenland achter gekomen dat ik het allemaal ook niet hoef te begrijpen maar gewoon aan te horen en zien hoe zij het doen.
Veel sympathie voel ik niet voor de beslissing van de tweede vrouw van Roger Raveel. Het kunnen twee intense en liefdevolle relaties van Raveel geweest zijn…. dat wel.
Wie ben ik om hierover te oordelen?