Ik verslikte me bijna in mijn koffie toen ik in “The Star”, een lokaal dagblad, las dat van alle studenten die een perfecte score behaalden op de eindexamens voor het Internationaal Baccalaureaat wereldwijd ongeveer 50% uit Singapore kwamen. Wat is hier aan de hand? Een land, een voorschoot groot, dat zo’n opmerkelijke studieresultaten behaalt, daar wou ik wel het fijne van weten.
En toen herinnerde ik me het boek “Ochtenrood in Avondland” dat me vorige zomer door de auteur, Rik Ghesquiere, cadeau werd gedaan. In dat boek poogt de auteur het fenomenaal ontwikkelingssucces van Singapore te verklaren, en dat op een zeer holistische wijze. Natuurlijk komt ook het onderwijsstelsel aan bod. Ik onthoud uit zijn betoog drie zaken die mede een verklaring kunnen geven voor het bovenstaande uitzonderlijke resultaat van de studenten : 1) een leraar wordt je niet zomaar. Je moet al tot de 30% van de best afgestudeerden behoren, 2) leraars worden uitzonderlijk goed betaald en 3) hebben nog steeds een hoge maatschappelijke status. En naast dit kwaliteitsaspect van het lesgevend kader, streeft men in Singapore, op een meer filosofisch en hoger niveau, een beleid van inclusie na. Ik citeer de auteur : “inclusie impliceert persoonlijke ontwikkelingskansen aanbieden met respect voor iedereen.”
En dan denk ik aan onze Vlaamse minister van onderwijs die ouders wil bestraffen – via een vermindering van de kinderbijslag – die onvoldoende Nederlands met hun kinderen spreken. Meer nog, de scholen zouden, althans de Minister, onwillige ouders moeten seinen bij de bevoegde diensten. Dat dit politieke klap is voor de achterban is me wel duidelijk, maar of dit de manier is waarop we de kwaliteit van ons onderwijs moeten optrekken lijkt me zeer twijfelachtig. Misschien kan Singapore de Minister de weg wijzen.
Peter
Singapore, zoals beschreven in Avondrood, is een voorbeeldig model voor Vlaanderen. Het is inderdaad een onderwijs systeem dat naar de bovenste plank dingt, niet naar de neerwaartse afvlakking onder het mom van inclusiviteit zoals in België en andere Europese landen en zelfs de USA het geval is.
Leraars hebben inderdaad autoriteit en worden niet gerollesold door leerlingen en ouders. Een hoge mate van discipline wordt geeist van de hele bevolking.
Avondrood wijst er ook op dat Singapore een zeer selectief immigratiebeleid heeft gericht op de werkelijke noden van het land. Singapore trekt vooral hoog ontwikkelde mensen aan die een grote toegevoegde waarde bieden, inclusief hun gezinnen. Laag geschoolde werkkrachten worden tijdelijk aangetrokken vanuit het buitenland naargelang Singapore’s noden maar hun gezinnen mogen niet mee.
Misschien wat karikaturaal maar ik ken in Vlaanderen toch wel wat mensen die les geven of gegeven hebben en hun keuze laten bepalen hebben door ofwel het grote aantal vakantiedagen (en opvang van de kinderen) of er terecht gekomen zijn omdat andere studierichtingen niet gelukt waren. Mogelijk uitzonderingen, maar niet echt een blijk van motivatie voor “het vak”.
En dan de fabel van instromen in onderwijs en anciënniteit meenemen : wie dit doet, informeer u goed want weet van enkelen dat gemaakte beloftes niet kunnen nagekomen worden…
Beste Peter,
Ook ik verslikte mij bijna in mijn koffie gisterenmorgen. Bedankt voor je uitvoerige verwijzing naar “Ochtendrood in Avondland”.
Terecht vermeld je “inclusie”. Met dit soort woorden kan men inderdaad allerlei richtingen uit. In Singapore’s officieel onderwijsbeleid betekent het ondermeer extra middelen om de meest achtergebleven leerlingen persoonlijk bij te staan, niet de snelste lopers te vertragen.