Lieve Joris was op de Belgische residentie voor een literaire avond met de Nederlandstalige gemeenschap van Kuala Lumpur. Het debat werd gemodereerd door Karl Godderis, die tijdens de Covid-periode zelf twee romans had geschreven. Als er al één ding uit zo’n avond mag blijken is hoe mensen nood hebben aan verhalen en aan schrijvers die verhalen vertellen. Verhalen zijn het bindmeel in ons bestaan. Ze onderstrepen onze menselijkheid op een positieve manier, grijpen terug naar het verleden maar geven ook een houvast voor wat komen gaat.
Ter voorbereiding van haar komst – eerlijk is eerlijk, ze was voor wat mij betreft terra incognita – heb ik achtereenvolgens drie van haar boeken achterover gehesen: “Zangeres op Zanzibar”, “Mali Blues” en “Terug naar Neerpelt”. Vooral dat laatste boek – waarin de auteur haarfijn beschrijft hoe de alcohol en drugverslaving van een oudere broer een donkere schaduw werpt over de relatie met de andere kinderen en de ouders – heeft me sterk geboeid. Hoewel de afloop te voospellen was, had ik toch gehoopt op beter.
Welke boeken heb jij van haar gelezen en wat vond je ervan?
Peter
Ik las al jaren geleden al haar boeken, voor mij is het wereld literatuur. Ze komt uit Limburg en ze schrijft alsof je erbij bent , heel toegankelijk en aangenaam.
´Terug naar kongo´ gelezen kort na het verschijnen en herinner me dat ik er echt van was gebeten. Misschien een aanzet om het eens te herlezen, want het verhaal en stijl ben ik intussen wel kwijt.
Ik heb de meeste werken van Lieve Joris gelezen. “Terug naar Neerpelt” echter niet, wel “Terug naar Kongo”. En dat boek heeft me geïnspireerd om ook de Kongo stroom af te varen van Kisangani naar Kinshasa. Dat was in 1987, met de Kolonel Tchatchi. Wat een avontuur! Dank je wel Lieve, voor je goede voorbeeld.
André.
Goed voor mij Om Nederland ‘s Taal verbeteren. Dank U well HE Mijnheer Peter Van Acker